အခ်စ္ မပ်က္ေစလို

အခ်စ္ မပ်က္ေစလို



တစ္ခါတစ္ေလ ေတြးၾကည့္မိတာက အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး။

လူတိုင္းက ခ်စ္တာကို သေဘာက်ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
အခ်စ္ပ်က္သြားမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

လူတိုင္းဆိုသလို ဘုန္းၾကီးလည္း ခ်စ္တာသေဘာက်သလို
အခ်စ္ပ်က္မွာလည္း ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

အဲ... အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ဘုန္းၾကီးမဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္။
အခ်စ္ဆိုတာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပတာကိုး။

သာမန္လူေတြ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆိုလိုေတာ့ပါ။
ဘုန္းၾကီးေတြ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

စာထဲမွာလည္း မ်က္စိေတာင္ ပိယစကၡဳ ခ်စ္တဲ့မ်က္စိနဲ ့
အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ရႈ ေနထိုင္ၾကရင္ ေျပာဆိုၾကရင္အဆင္ေျပပါသတဲ့။
အခ်စ္ရွိေတာ့ အရာရာ ဆိုသလို ခြင့္လြတ္တတ္ၾကပါတယ္။

အရွင္အနဳရုဒၶါ အရွင္နႏၵိယ အရွင္ကိမိလ တို ့ ေနတဲ့ပံုစံေပါ့။
တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး အျပစ္မယူၾကဘူး။
တစ္ဖက္သား လုပ္သမွ်လိုက္ေလ်ာၾကတယ္။

ကိုယ္နဲ ့စိတ္ သံုးပါးျဖစ္ေပမယ့္
စိတ္ေတြက တစ္ထပ္တည္းက်တယ္။

ေရွ ့မွာေရာ ကြယ္ရာမွာေရာ
အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္တဲ့ စိတ္အတိုင္း
ခ်စ္တဲ့ စကားနဲ ့ ခ်စ္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္
တစ္ထပ္တည္း က်ေနတယ္။

အခ်င္းခ်င္း ဟာမိုနီ ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကပါတယ္။
စာကေျပာတာက နို ့နဲ ့ေရ ေရာထားသလိုမ်ိဳးတဲ့။

ဒါ ခ်စ္ျခင္းသေကၤတ တစ္ရပ္ေပါ့။

အခ်စ္မပ်က္ေစခ်င္ရင္
ဒါၾကည့္ေသာအားျဖင့္ မေထရ္ၾကီးမ်ားလို
ေနရမယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။

ျပီးေတာ့ လူမ်ားရဲ ့ အၾကည္ညိဳခံျပီး လွဴဒါန္းသမွ်
သကၤန္း ဆြမ္း ေက်ာင္း ေဆး သံုးစြဲေနရတဲ့
ဘုန္းၾကီး ဘ၀ဟာလည္း
အခ်စ္မပ်က္ေစဖို ့ သတိထားရျပန္တယ္။
သတိထားရမည့္ ဘ၀ျဖစ္ပါတယ္။

စာထဲမွာေတာ့ ေတာင္းလြန္းရင္ အခ်စ္ပ်က္ပါသတဲ့။ ၾကားဘူးတဲ့
ပံုျပင္က ရ႒ပါလ မေထရ္ဟာ ဖခမည္းေတာ္ေတာင္ မေတာင္းပါဘူးတဲ့။
ဖိတ္မံထားတာေတာင္မွ မေတာင္းေလေတာ့ ဖခမည္းေတာ္ရဲ ့
စိတ္က အေတာင္းခံခ်င္လာတယ္ေလ။

( လူေတြရဲ ့ သေဘာေလလား။
အရက္ မၾကိဳက္ပါဘူးဆို အတင္း ေပးတိုက္တယ္။
ေသာက္တတ္လာရင္ ေပးမတိုက္ေတာ့ဘူး။ )

ဒါနဲ ့ပဲ ခမည္းေတာ္က သားရဟန္းကို ေမးပါေလေရာ၊
ဘာလို ့ မေတာင္းတာလဲ ဆိုတာကိုေပါ့ ။

ဒီလိုပါ ။ ရ႒ပါလ မေထရ္ခမ်ာ လူရဲ ့ သေဘာ မေနာ သိျပီးသားမို ့
အခ်စ္မပ်က္ေစလိုတာေၾကာင့္ မေတာင္းခဲ့ကို ေသခ်ာရွင္းျပတယ္။

၁။ေတာင္းလို ့ ရရင္ ေတာ္ရဲ ့၊
ကိုယ္ေတာင္းတာ မရခဲ့ရင္
မေပးတဲ့ သူကို အခ်စ္ပ်က္လာမယ္။
အခ်စ္ပ်က္လာနိုင္စရာ ျဖစ္တယ္။

၂။ ေတာင္းလို ့ ေပးရတာမ်ားလာခဲ့ရင္
ေပးေနရတဲ့သူကလည္း
ေတာင္းတဲ့ သူကိုအခ်စ္ပ်က္လာမယ္။
အခ်စ္ပ်က္လာနိုင္စရာ ျဖစ္တယ္။

အဲလို အခ်စ္မပ်က္ေစလိုတာမို ့လို ့
ရွင္းေတာ့မွ ခမည္းေတာ္လင္းသြားတယ္။

ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဟုိတုန္းက ရဟန္းေတြက မနိုင္မနင္း
ေက်ာင္းၾကီးေတြ ေဆာက္၊ ေက်ာင္းဒကာက သီးသန္ ့မရွိ။
ေနာက္မွ လူျမင္တိုင္း လုပ္အားေပးေခၚ လုပ္ၾက။
လိုအပ္ရာရာ အလွဴခံၾက လုပ္ၾကပါသတဲ့။

ေနာက္ေတာင္းပါမ်ားလာေတာ့
လူေတြက သကၤန္းေရာင္နဲ ့ တူတဲ့
ႏြားျမင္တာေတာင္မွ ရဟန္း ထင္ျပီး အိမ္ထဲ ပုန္းရတဲ့
အျဖစ္ပ်က္က ေရွးကာလ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါလည္း အခ်စ္ပ်က္သြားတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္။

( စကားညွပ္- ယခုေခတ္ ျမိဳ ့မ်ားမွာ
အလွဴခံ မလာရ ဆိုင္းဘုတ္နဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္။)


ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာင္းတာက လူကို မဆိုထားနဲ ့ တိရစၦာန္ေတာင္
မၾကိဳက္ဘူးေလ။ တစ္ခါေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးက ေတာထဲမွာ
တရားအားထုတ္တယ္။ ငွက္ေတြ က က်ိြတီ က်ြိတီ ဆူဆူညံညံ
လုပ္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ တရားမရ။ နားၾကားျပင္းကပ္လာတယ္။
ေနာက္ အေဖၚတစ္ပါးက အၾကံေပးတာနဲ ့ ငွက္ေတြကို မင္းတို ့
အေတာင္ေတြ ငါ့ေပး ၊ ငါ့ေပး ေအာ္လို ့ ေနာက္ မလာေတာ့ဘူးတဲ့။
အခ်စ္ပ်က္သြားတယ္ေပါ့။

ျပီးေတာ့ နဂါးတစ္ေကာင္ကလည္း အဲလိုပဲ ရဟန္းတရားအားထုတ္ေနတာမို ့
ေ၀့လည္ ေ၀့လည္ နဲ ့ ေနပါတယ္။ အႏၱရာယ္ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
သို ့ေပမယ့္ ရဟန္းက သိပ္ေၾကာက္တတ္တာမို ့ အကို ျဖစ္သူကို
အၾကံဥာဏ္ေတာင္းပါသတဲ့။

အကိုက မင္း နဂါးကို ျမင္ေတာ့ ဘာထူးထူးျခားျခား
ျမင္သလဲေပါ့။ ညီရဟန္းက လည္ပင္းမွာ ပတၱျမားေတြ ့ပါတယ္။
အဲဒါဆို အဲဒါေတာင္းကြာ။ ေတာင္းရင္ အခ်စ္ပ်က္မွာကို သိေလတဲ့
အကိုရဲ ့ အၾကံေပးမႈနဲ ့အတူ ညီငယ္က ေတာင္းပါသတဲ့။
နဂါးလည္း ညီငယ္နား မေ၀့လည္ေတာ့ပဲ အခ်စ္ပ်က္သြားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းၾကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သူမ်ားဆီက ပစၥည္းကိုျဖစ္ျဖစ္ အကူညီကို ျဖစ္ျဖစ္
ေတာင္းရင္ ၊ ေတာင္းပါမ်ားရင္ အခ်စ္ပ်က္တာလည္း
သိထားသင့္ပါတယ္။ သိျပီးရင္ေတာ့ အခ်စ္မပ်က္ေစၾကနဲ ့ေပါ့။

အခ်စ္မပ်က္ေစလို....



မွတ္ခ်က္။ ။ ၀ိနည္း သုတၱန္တို ့မွာ လာသည္ကို
နားလည္လြယ္ စကားလံုးျဖင့္ မွတ္သားသင့္သည္မ်ားကို
မွတ္မိသမွ် သံုးႏႈန္း ေရးသားထားပါသည္။




ျမတ္ေရာင္နီ
( ၂၇ ၊ ၀၅ ၊ ၂၀၁၁ )

ဒီေနရာမွာ ေရးပါ..