ရင့္က်က္မႈ

ရင့္က်က္မႈ

ရင့္က်က္မႈစကားလံုးကို လူတိုင္းဆိုသလို သိလည္းသိေနၾကပါတယ္။ ေျပာလည္း
ေျပာေနၾကပါတယ္။ အသိဥာဏ္ ရင့္က်က္မႈ၊ အေတြးေခၚရင့္က်က္မႈ ၊ အေတြ ့ၾကံဳ
ရင့္က်က္မႈ၊ အိေျႏရင့္က်က္မႈစသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္လို ့ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အိေျႏရင့္က်က္မႈဆိုတာကလည္း ေျပာသည့္ေနရာမွာ အသက္အရြယ္နဲ ့
လိုက္ေအာင္ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္မွ ရင့္က်က္တယ္ ေျပာလို ့ရပါမယ္။
လူငယ္ လူရြယ္စကားကို လူငယ္လူရြယ္အလိုက္ ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ
ျပစ္တင္ ေျပာဆိုဖြယ္မရွိပါ။ အသက္ကေလး ရျပီဆိုတာနဲ ့လူငယ္စကားေတြ
ေျပာမိခဲ့ရင္ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ကာ အေျပာခံၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုေလးေပါ့ေလ...
အိေျႏမရဘူး၊ ရင့္က်က္မႈမရွိဘူးေပါ့။

တစ္ခါတရံမွာေတာ့ ရင့္က်က္မႈဟာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေနရတဲ့အခါလည္း
ရွိတတ္ပါတယ္။ ရွိလည္းရွိ ္ၾကတာပဲေလ။ လူၾကားသူၾကားမွာသာ လူနဲ ့သူနဲ ့
တူေအာင္ အိေျႏရင့္က်က္သေယာင္ ေျပာရဆိုရပါတယ္။ ဒါမွလည္း တင့္တယ္မွာကိုး။
ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ခင္မင္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ဟန္ေဆာင္မႈ
ခ၀ါခ်ျပီး ၊ ေျပာခ်င္တဲ့စကားကို ရင့္က်က္မႈ မရွိဘူးလို ့ ေျပာေျပာ မေျပာေျပာ ၊
အခ်င္းခ်င္း နားလည္ျပီးသားမို ့ ပြင့္လင္းစြာနဲ့ ပဲ ေျပာၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။
ငယ္က်ိဳးငယ္နာစကား ၊ အေခၚအေ၀ၚကစျပီး လက္ရွိအေျခေနကို ေမ့ထားတဲ့အထိပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ရင့္က်က္မႈ မရင့္က်က္မႈကို စကားက အေတာ္အေရးပါတယ္ ဆိုတာ
ေတြ ့ရတယ္။ ဆိုပါစို ့.. ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ျမန္မာျပည္ရဲ ့ နယ္စပ္ျမိဳ ့ေလးမွာေနတယ္။
လမ္းခုလတ္မွာ ရင္းနီးတဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္။ အဲဒီဒကာ တစ္ေယာက္က
အရွင္ဘုရား အေျခေနေကာင္းလား။ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားလား စသျဖင့္ေမးပါတယ္။
( စသျဖင့္ထဲမွာ ရဟန္းကို မေမးသင့္တာေတြ ေမးတယ္လို ့ မွတ္ပါ။)
ဘုန္းၾကီးက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီ..ဒကာ စာမတတ္ေသးဘူး။ ဆိုလိုတာက
မရင့္က်က္ေသးဘူးတဲ့။ ဘာလို့ လဲ ဆိုေတာ့ သာသနာေရးရာ အေၾကာင္းကို
ေလွ်ာက္ထားသင့္တာ။ ဘုန္းဘုန္း သံဃာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ သံဃာေတြ
ၾကိဳးစားၾကရဲ ့လား။ ေအာင္ျမင္မႈရွိလားေပါ့။ ခုေတာ့ သူ ့စကားၾကားျပီးေတာ့
ဘုန္းၾကီးရဲ ့ ေကာက္ခ်က္ အခ်ခံလိုက္ရပါတယ္။

ကုိယ့္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ၾကံဳဘူးတယ္။ လူ ့အၾကိဳက္ လူ ့အထိုက္ ေျပာမိရာ
ေကာက္ခ်က္ခ်ခံလိုက္ ရပါသေကာလား။ တစ္ေန ့မွာ အသက္အရြယ္ရျပီျဖစ္တဲ့
ဒကာမၾကီး တစ္ဦးက ေနေကာင္းက်န္းမာ ေမးျပီး၊ သူေျပာလိုရာေျပာ။
ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ေျပာလိုရာေျပာ။ အြန္လိုင္းခ်က္တင္းမွာေပါ့ေလ။
ကိုယ္ေျပာေတာ့ သူ က အဟီးလုပ္ျပီး ရီျပတယ္။ ကိုယ္ကလည္း သူကစျပီး
ရီစရာ ေျပာတယ္ဆိုျပီး အဟီး ထည့္လိုက္တာ။ ဘုန္းၾကီးက အဟီး
လုပ္ရေလသလားေပါ့ေလ။ ( အဟီးခ်င္းေတာင္ ကြာပါ့လားေနာ္ )။
ထို ့ေနာက္ဆက္တြဲမွာေတာ့ မရင့္က်က္ေသးဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ
ရွိမယ္လို ့ ထင္ပါတယ္။ ဒကာမ အဟီးလို ့ လိုက္ျပီး အဟီး လုပ္လိုက္ပါေၾကာင္း
ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူေက်နပ္သြားပံုေပၚတယ္။

တစ္ေန ့မွာေတာ့ သူ ့ရဲ ့ မေကာင္းေလာကဓံနဲ ့ ေတြ ့ၾကံဳခံစားရတဲ့အခါ
တပည့္ေတာ္မ ဒီလိုခံစားေနရပါတယ္ ဘုရားလို ့အီးေမးလ္နဲ ့ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ တစ္ေန ့က အဟီး အတြက္ သူ ့ကို ကိုယ္သိသမွ် သူရဲ ့ ေသာကေလး
တစ္ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေျပေအာင္ ေျဖေဆးစာေလး စာျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ
မရင့္က်က္ ေသးဘူးထင္တဲ့ ကိုယ့္အဟီး သူ ့စိတ္မွာ လႊင့္စင္သြားပံုေပၚပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါပီ ဆိုတာကိုလည္း သူေျပာတယ္။ ေျဖေဆးရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာပါတယ္။ ေအာ္...မွတ္သားစရာက ...
စကားကို ၾကည့္ျပီး ရင့္က်က္မႈကို ခြဲၾကတာေလးေတြပါ။

( အေျပာဆိုလိုပဲ အသြားအလာ အေနထိုင္မွာလည္း ဒီအတိုင္းသာျဖစ္ပါတယ္။)

ဇာတ္ေတာ္ တစ္ခုမွာ ေလ့လာမွတ္သားဖူးတယ္။ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္ကို
ရွင္ဘုရင္က သူေဌးျဖစ္သင့္လို ့သူေဌးရာထူး ခန္ ့အပ္မွာမို ့ ဆင့္ေခၚလိုက္တယ္။
ဆင္းရဲသားပီပီ ေျမာင္းေတြ ့လည္းခုန္၊ ခပ္လႊားလႊားနဲ ့ လြတ္လပ္စြာ နန္းေတာ္ကို
သြားခဲ့တယ္။ ရွင္ဘုရင္ကလည္း သူ ့ရဲ ့အသြားအလာ အကဲခတ္ၾကည့္ေနတယ္။
ရာထူးခန္ ့အပ္ျပီး အျပန္မွာေတာ့ ငါဟာ သူေဌးရာထူး ရွိျပီးျပီ။ ပံုမွန္ အေနထား
အိေျႏနဲ ့သြားမွ ေတာ္လိမ့္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ္အိေျႏ ရင့္က်က္စြာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ဒါကို ရွင္ဘုရင္ ျမင္ပါတယ္။ ရွင္ဘုရင္က ေနာက္ထပ္ လူလြတ္ကာ ေခၚခိုင္းျပီး
ေမးတယ္။ အသြားတုန္းက လာပံုနဲ ့ အျပန္ ျပန္ပံု ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲရသလဲတဲ့။
ရာထူးေၾကာင့္ပါ ဆိုတာကို သံေတာ္ဦးတင္လိုက္ပါတယ္။ အျပန္မွာလည္း ခုန္ကာ
ေျပးကာ လႊားကာ သြားလိုက္ရင္ မရင့္က်က္ဘူး ဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့
ကိုယ္အမူရာ အေနထား အရကလည္း ရင့္က်က္မႈ အိေျႏလိုတယ္ေပါ့။

ရင့္က်က္မႈ ဆုိတာက experience အေတြ ့ၾကံဳနဲ ့လည္း ဆိုင္တယ္။
အေတြ ့ၾကံဳရွိက ရင့္က်က္လာတယ္။ စာေမးပြဲ အေတြ ့ၾကံဳရွိက
စာေမးပြဲမွာ ရင့္က်က္လာတယ္။ စာေမးပြဲကို ေျဖရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ အခ်စ္ေရး ၊ နိုင္ငံေရး ဘယ္အေရးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
အေတြ ့ၾကံဳရွိသူက ရင့္က်က္တာမို ့ အေတြ ့ၾကံဳ ရွိဖို ့လိုတယ္။
ရင့္က်က္ လာတာနဲ ့အမွ် ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့အေျခအေန အလုပ္အကိုင္မွာ
တည္ျငိမ္မယ္။ မေၾကာက္ရြံ ့ေတာ့ဘူးေပါ့။

တကယ္တမ္း ရင့္က်က္လာျပီဆိုသူတို ့ကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ေလးမွာ
ေဇာက္ခ်ျပီး ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ေနရင္း အိေျႏအလိုလိုကိုပဲ
ရလာပါတယ္။ ၾကည့္လို ့ရွဳလို ့ေကာင္းလာပါတယ္။

ရင့္က်က္မႈဆိုတာဟာ တရာနယ္ပယ္မွာလည္းလိုအပ္ပါတယ္။
ရင့္က်က္မႈ မရွိသူကို ျမတ္စြာဘုရားက ရင့္က်က္တဲ့အခ်ိန္အထိ
ေစာင့္ေတာ္မူရပါတယ္။

ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ ့။ ဥပမာေလးနဲ ့ ေတြးၾကည့္ရရင္ မရင့္က်က္တာဟာ
သစ္သီးအစိမ္းသက္သက္လိုပါပဲ။ မမွည့္ေသးတာဟာ မရင့္ေသး ၊
မက်က္ေသးတာပါ။ သစ္သီးရင့္ေအာင္ မွည့္ေအာင္ သာမန္လူမ်ားက
ေစာင့္ၾကသလို ဘုရားရွင္က အသိရင့္က်က္မႈ မွည့္ေအာင္ ရင့္ေအာင္
ေစာင့္ေတာ္မူတဲ့သေဘာေပါ့။

ေနာက္ဥပမာေလး တစ္ခု စဥ္းစားမိတာက အသက္မျပည့္ေသးတဲ့
ကေလးငယ္ငယ္ကို မူၾကိဳဆရာမ်ားက စာသင္မေပး၊ လက္မခံသလို
ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ရင့္က်က္နွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ ဥာဏ္ႏႈံ ့တဲ့ သူကို
နိဗာန္တန္းအတြက္ လက္မခံေသးဘဲ ေစာင့္ေတာ္မူပါတယ္။

တရားနယ္ပယ္မွာ ရင့္က်က္မႈကလည္းး အိေျႏတရား ၅ပါးရင့္က်က္ဖို ့ပါပဲ။
ယံုၾကည္မႈ၊ ၾကိဳးစားမႈ၊ သတိထားမႈ၊ တည္ၾကည္မႈ၊ အသိရွိမႈဆိုတဲ့
တရား ၅ပါးျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္လူတိုင္း ရတနာ သံုးပါး ကံတရားေပၚမွာ ယံုတယ္၊ တရားထူးရဖို ့နဲ
့ပါတ္သက္ျပီး ၾကိဳးစားတယ္ သတိထားတယ္ တည္ၾကည္မႈသမာဓိရွိတယ္
အသိဥာဏ္ရွိတယ္ ဆိုတာ သာမန္ေလာက္ပါ။ ေဘးဘာသာတရားဆိုတဲ့ေလ၊
ဆြဲေဆာင္မႈဆိုတဲ့ေလ တိုက္ခတ္လို ့ ျဖစ္ျဖစ္ အျခား အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္
ဒါေတြဟာ ျပိဳလဲသြားနိုင္ပါတယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ မရင့္က်က္ေသးလို ့ပါပဲ။

အနည္းဆံုးအဆင့္ကေတာ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ ၊ ေသာတာပန္ အဆင့္
မေရာက္ေသးသမွ် အားလံုးဟာ တကယ္ မရင့္က်က္ေသးဘူးလို ့ပဲ
တရားနယ္ပယ္ အလိုအရကေတာ့ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္နိုင္ေသးတဲ့ အတြင္းမွာေတာ့ စိတ္တို ့ဟာ ေျပာင္းလြဲေနသမို ့
စိတ္ေကာင္းနဲ ့ ေပါင္းမိတဲ့အခါ ရင့္က်က္မႈတို ့ လွပျပီး၊
စိတ္ယုတ္နဲ ့ တြဲမိတဲ့အခါ ရင့္က်က္မႈတို ့ဟာ ပုပ္သိုး သြားပါလိမ့္ဦးမယ္။

ဒီလိုဆိုေတာ့ ရင့္က်က္တယ္ မရင့္က်က္ဘူး ဆိုတာက သူ ့အဆင့္နဲ ့သူပါ။
အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ ရင့္က်က္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ရဟႏၱာဆိုတဲ့ အရိယာ အဆင့္မွပါ။
သူကေတာ့ အျပီးပိုင္ကို ရင့္က်က္သြားပါျပီ။ လံုး၀ အေၾကာက္ ကင္းစင္ လို ့ သြားပါျပီ။
သူ ့မွာ ရင့္က်က္ဖို ့ ဆက္လုပ္စရာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရင့္က်က္မႈအားလံုး
က်င့္သံုး ျပီးသြားျပီ။ ေနာက္ထပ္ ရင့္က်က္ရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္
ဘ၀ကလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ရင့္က်က္မႈမွန္သမွ် သာမန္ ရင့္က်က္မႈဟာလည္း အသံုး၀င္လွပါတယ္။
လူေတာတိုးပါတယ္။ တန္း၀င္ပါတယ္။ သာမန္လူတို ့ရဲ့ အထင္မေသးမခံရပါဘူး။
ဒါ့ထက္မက အရိယာမ်ိဳးလို ရင့္က်က္မႈ ရွိသြားျပန္ရင္ေတာ့ ပိုမိုျပီး အသံုး၀င္ျပန္ပါတယ္။
အျငိမ္းဓာတ္ေတာ တိုးပါတယ္။ နိဗာန္တန္း၀င္ပါတယ္။
ဘုရားစတဲ့ အရိယာတို ့အထင္ေသးမခံရပါဘူး။

ရင့္က်က္မႈဟာ သူ ့ေနရာနဲ ့သူ အသံုး၀င္သမို ့ဘယ္လိုရင့္က်က္မႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ရွိသင့္လွပါတယ္။ အဆင့္တန္း အျမင့္ဆံုး ရင့္က်က္မႈထိ ၾကိဳးစားၾကမယ္ဆိုရင္
အတိုင္းထက္ အလြန္ ၊ တံခြန္နဲ ့ ကုက္ကား ဆိုသလိုပါပဲေလ။
သာမန္ရင့္က်က္မႈမွသည္ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳးထိ
ကိုယ္စီရွိေအာင္ ၾကိဳးစားနိုင္ၾကပါေစဟုသာ။



မွတ္ခ်က္။ ။ ထင္ရာ ျမင္ရာ ေတြးမိရာရာ
ေလ့လာမွတ္သားဖူးတာ
ေတြ ့ၾကံဳခံစားဖူးတာမ်ား
စုေပါင္းကာ ဘေလာ့ေပၚမွာ
ေရးျခစ္မိျခင္းတည္း။



ျမတ္ေရာင္နီ
( ၀၉ ၊ ၀၄ ၊ ၂၀၁၁ )

ေရးပါ..