မနာနိုင္ေသးဘူး

<!--[if gte mso 9]> Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4

ခု ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းစား စဥ္းစားရင္း ဇေ၀ဇ၀ါ လမ္းမၾကီးေပၚ မသဲမကြဲ မႈန္၀ါး၀ါး ေျခေထာက္နဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာလည္း ၾကာေညာင္းျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါျပီ။ သို့ေပမယ့္ ခုထက္ထိ တကယ္တမ္း မနာနိုင္ေသး။
ဟုိးဟိုးကာလေတြကို မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ခု တစ္ေျခာက္လံုး ( ၁၁ . ၁၁ .၁၁ ) မွာ ႏွစ္ေတြအထိေတာင္ အေတာ္ေလးကို မနာမိေသးဘူး။ မခံခ်င္ အနိုင္က်င့္ေနမွန္းသိခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ကိုယ့္ဖာသာေလးပဲ အသာေလးေနခဲ့တာပါ။ အသာေလးေနတာနဲ ့လည္း အသာေနတာမဟုတ္ျပန္ဘူး။
လူတစ္ေယာက္ကို ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္ခဲ့လို ့ နာက်င္ရင္ အဲဒီလူကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲ။ ျပန္လည္ကာ ေဆာ္လိုက္မလား၊ သို ့မဟုတ္ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးကို ေရွာင္ကြင္းမလား ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရပါမယ္။ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡ တစ္ေထြးတစ္ပိုက္ၾကီး ကိုယ္ပဲ ခံေနရဦးမယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ နာမွန္းသိရင္ နာတာကို လြတ္ေအာင္ လုပ္ဖို ့ လိုတယ္ေပါ့။ တကယ့္ကို မနာေသးသလားလို ့ေတာင္ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိရဲ ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရုန္းသလိုလိုေလး လႈပ္ရွားၾကည့္ရဲ ့။ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြကမ်ားသား။ ဟိုၾကည့္ရ ဒီၾကည့္ရ သံေယာဇဥ္ၾကိဳတန္းမ်ား ရႈပ္ေထြးေပြလီေနျပန္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို နာက်င္မုန္းတီး မျမင္ခ်င္သေလာက္ျဖစ္သလိုမ်ိဳး ဘ၀ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ နာသည္ဆိုပါမွ ဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ကလည္းလြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀က နာတတ္မွလည္း တိုးတက္ခ်င္စိတ္ရွိမယ္။ တုိးတက္ေအာင္လည္း လုပ္မယ္ေလ။
ကိုင္း အမွတ္တရ အျဖစ္အေနနဲ ့ ေရးျခင္းပါ။ ဘ၀နာတတ္ဖို ့ပါပဲ။ ဘ၀နာမွ တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလိမ့္မယ္။ တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ ပါဠိ အလို ေျပာရရင္ ဘ၀ ကို ဒုကၡ ျမင္ပါမွ တိုးတက္ပြါးမ်ားျခင္း ဘာ၀နာ အလုပ္ လုပ္ျဖစ္မယ္လို ့ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ခုေတာ့ ျမတ္ေရာင္နီ အရွင္ကား မနာနိုင္ေသး ျဖစ္ေရာ့ေခ်။

ဘ၀မွာ တိုးတက္ၾကပါေစ
ဘာ၀နာ ပြါးမ်ားနိုင္ၾကပါေစ

ျမတ္ေရာင္နီ

တစ္ေျခာက္လံုး အမွတ္တရာ

( ၁၁ ၊ ၁၁ ၊ ၁၁ )

မုိးေလ၀သ မေၾကျငာ ေတာ့

မုိးေလ၀သ သတင္း မေၾကျငာေတာ့ ။ သူ တစ္ေကာင္တည္း ေတြးေနတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေျပာထားတယ္။ ေတြးမည္ဆိုလည္း ေတြးရေတာ့မည္သာ။ ေဆြးမည္ဆိုရင္လည္း ေဆြးရမည္သာ ။ ဘာလို ့လဲ ဆိုေတာ့....။
ခုတစ္ေလာ သတင္း စာေစာင္ေတြ ေရာင္းေကာင္းလာတယ္။ ေရးထားတဲ့ စာေတြကလည္း ခါတိုင္း အေရးသားေတြနဲ႕မတူ။ လြတ္လပ္စြာ ေရးလုိ႕ရျပီတဲ့။ ေဆာင္းပါး စာေရးဆရာေတြကလည္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ အနည္းအက်ဥ္းမွ အစ မ်ားမ်ား စားစား အထိ လြတ္လပ္စြာ ေရးလာၾကတယ္။ ကာတြန္းေရး ေတြးၾကတဲ့ ရုပ္ေျပာင္ေတြေတာင္မွ အျခား ဟာသမ်ိဳးေတြ မေရးျခစ္ျဖစ္ၾကေတာ့။ ဒီအတိုင္းဆက္ေလွ်ာက္ ရဲရဲ ေလွ်ာက္ ဆိုတာမ်ိဳး ၾကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူသည္ စာမဖတ္တတ္။ မိုးေလ ၀သေတာ့ ဟုိတုန္းက ေၾကျငာေလ့ရွိတယ္။ မိုးေလ၀သ ေၾကျငာနည္းကိုလည္း သားစဥ္ေျမးဆက္လက္ကမ္း ဆင့္ကာ သင္ၾကားေပးတတ္တယ္။ ခု သူ သာ စာဖတ္တတ္ရင္ေတာ့လား....
ခုတစ္ေလာ စားရတဲ့ အစားေသာက္ေတြ သိပ္ေကာင္းလာတယ္။ ဘာရယ္မသိ။ စားေကာင္းလို႕မ်ား ဖီးလင္တတ္လို ့ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးလို႕တစ္ေကာင္နဲ႕ တစ္ေကာင္နဲ႕ ၾကည့္ေတာ့လဲ ပါးစပ္ထဲမွာ ပလုပ္ေလာင္း မရွာပဲေတာင္ ပါးစပ္ထဲ အတင္းခြင့္ခံရသလို စားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ခမ်ာ မလြတ္လပ္သည္ကား သူတုိ ့သူတို ့ အခ်င္းခ်င္း သိေနၾကပါတယ္။
ခါးတိုင္းဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ၊ ကိုယ္ကာယအား ဥာဏအားေတြ အသံုးျပဳျပီး စားလာခဲ့တာပါ။ ဘယ္သူကိုမွ ထည့္မတြက္ရဘူး။ ခု ေတြးေနရတယ္။ ဒီလူေတြ ရိုးမွ ရုိးသားၾကရဲ ့လား။ ငါ မယံုဘူး။ ေသခ်ာကို ေက်ြးေနျပီ။
ၾကြက္တစ္ေကာင္ တစ္ရာ။ အေကာင္ေပါက္ေသးေသး။ ရွာေက်ြးေနၾကတာတဲ့ ။ ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြက ၾကြက္မိသားစု အျငိမ္မေနရ။ ၾကြက္မီးဖြားတာေတာင္ ခါတိုင္းမ်ိဳးလို မဟုတ္ ။ ခုိးေၾကာင္ ခိုး၀က္ ေမြးရရွာျပန္တယ္။ ၾကြက္မၾကီး တစ္ခါ အစာရွာသြားခိုက္ သားသမီးေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႕၀မ္းနည္း ပက္လက္ ၾကြက္မိဘမ်ား မ်က္ရည္က်တာကလည္း ခဏခဏ။
ခု ပလုပ္ပေလာင္း စားေနရတာက ၾကြက္မိဘမ်ားရဲ ့ မ်က္ရည္ အလိမ့္လိမ့္။ စားခ်င္ရယ္လို ့ မဟုတ္။
လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အတင္းၾကပ္ဆိုသလို ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲထား။ တစ္ခါတစ္ခါ ေျခေထာက္ထိပ္တုံခတ္ျပီး ေက်ြးၾက ေမြးၾကတာေလ။
ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီ လူေတြရဲ ့အေၾကာင္း။ ငါတို ့ကို ေစတနာ ရွိလို ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာျပီ။ ဟုိတစ္ေန ့က အ၀ ဆံုး ေကာင္ ေပ်ာက္သြားျပီ။ ( နိုင္ငံျခား ပါသြားသတဲ့ အဲလိုမ်ားေတြးေလမလား)။
ဟုိတံုးက ေႏြရာသီမွာ ပူျပင္းလြန္းလို ့ မိုးလား ေလလား အေခါင္းအျပင္ ထြက္ၾကည့္ျပီး ေအာ္ကာ ေအာ္ကာ ညီးခဲ့တယ္။ ဒါကို ရြာထဲက ကေလး လူၾကီးက မိုးေလ၀သ ပညာရွိ ဆိုျပီး။ သူတို ့ဖာသာ မိုးလား ေလလား ဆိုျပီး ပါးစပ္က ေအာ္ၾကတယ္။
ခု လူေတြက ျဖစ္ပံု။ ေနမပူေသးဘူး။ မီးပူနဲ ့ အေခါင္းထဲမွာ မိသားစု အားလံုး မေနနိုင္ေအာင္ မီးျမိဳက္ၾကတယ္။
ပူလြန္းေတာ့ ေဆာင္းမွာေတာင္ အတြင္း မေနရ။ အျပင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေျခေနက မေကာင္းေတာ့
သူတို႕ေနာက္ ပါသြားပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ မိုးေလ၀သပညာရွင္ဆိုေသာ သူတို႕စာမဖတ္တတ္ေပမယ့္ မေၾကျငာနိုင္ျပီ။
တစ္ေကာင္ကို သိန္း၂၀ ၊ တဲ့။ အေကာင္ၾကီးရင္ ႏွစ္ခ်ိဳ ့ဆိုရင္ ပိုလို ့ေတာင္ရသတဲ့။ ဟုတ္ပါ့ ဟုတ္ပါရဲ ့လားကြာ လို႕ေတာင္ ၇ြာက ဒကာ ျဖစ္သူကို ေမးမိတယ္။ အထက္ပါ အေၾကာင္းရာမွာ ၾကြက္ကေလးမ်ားကိုလည္း သနားမိပါတယ္။ မိုးေလ၀သ ေၾကျငာသူေတြကုိလည္း သနားမိပါတယ္။ သူတို ့လည္း ခု ဂ်ာနယ္ သတင္းေတြသာ ဖတ္တတ္ရင္ေတာ့လား ဟုိတုန္း မလြတ္ခင္တုန္းက လြတ္လပ္တယ္။ လြတ္လပ္မည့္ အရိပ္ေရာင္ ျမင္ေတာ့ မလြတ္လပ္ပါလားလို ့ ေတြးမိမယ္လို ့ ထင္ျမင္မိပါတယ္။

သူတို ့လည္း လြတ္လပ္စြာ ေနနိုင္ၾကပါေစ.........


တစ္ငါးလံုး ေန ့မွ စျပီး
လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းစြာ
ငါးပါးသီလ လံုျခံဳနိုင္ၾကပါေစ


ျမတ္ေရာင္နီ

တစ္ငါးလံုး
( ၁ ၊ ၁၁ ၊ ၁၁ )

မမုန္း နိုင္ျပီ

ေခါင္းစဥ္ ၾကားလိုက္တာနဲ ့မ်ား လန္ ့သြားမလားဘဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအေနနဲ ့ လႈိင္းမထေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားနဲ ့ေရးသင့္သည္ကိုလည္း နားက လည္သေယာင္။.

သို ့ေသာ္ျငား စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား လန္းပါေစေၾကာင္း စိတ္ေစတနာ အေကာင္းမ်ားျဖင့္ မမုန္းနိုင္ျပီ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို...

၁။ လဆန္း ၁ ရက္ ေတာရ
၂။ ျမိဳ ့သစ္
၃။ ဂုိဏ္းေထာက္
၄။ ရြာသစ္
၅။ မက်ည္းေတာ ေက်ာင္းတိုက္
၆။ အုန္းေတာ စာသင္တိုက္
စသျဖင့္ ေန ့တိုင္းဆိုသလို ၀ိုက္ဘုတ္ေပၚမွာ တန္းစီကာ ေရးမွတ္ထားေသာ စာတမ္းမ်ား ေသခ်ာ ေငးေမာ ဖတ္မိကာ ေတြးမိခဲ့သည္။

လူတိုင္းဆိုသလို ပါးစပ္ဖ်ားခါက သိေနၾကျပီ။ ဒီအေၾကာင္းကိုေပါ့။ သို ့ေသာ္ ဒီအေၾကာင္းသိေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းကို ဦးစားေပးေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္ပန္းတိုင္က်ေတာ့လည္း ေ၀းကြာသထက္ ေ၀းကြာေပဦးမည္။

ပါးစပ္ဖ်ားက ေျပာေနတာက။ ဘုန္းၾကီး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္း - တဲ့ေလ။ ဆူ ဆိုတာက သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လူ တစ္ေယာက္ ၀၀ တုတ္တုတ္ၾကီး ျဖစ္ေနရင္ ဆူလို ့ျဖိဳးလို ့ဆိုတာမ်ိဳး။ ပုဥ္းကံမ်ား ထျပီး လာဘ္လာဘေတြ ေပါမ်ားေနတဲ့ လ မို ့ ဘုန္းၾကီး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းပါတဲ့။

ဘုန္းၾကီးတိုင္း မုန္းခ်င္ၾကလိမ့္မယ္။ ပုထုဇဥ္ပီသေသာ ဘုန္းၾကီးမ်ားေပါ့။ အဲ... ေျပာစရာရွိတာက ပုထုဇဥ္ပီသေပမယ့္ အသိကို ေခါင္းေပၚ ရြက္တင္ထားတဲ့ ပုထုဇဥ္ ဘုန္းဘုန္းတို ့ကေတာ့ မုန္းမုန္း မမုန္းမုန္း ရသမွ် နဲ ့ အခ်စ္ဖ်က္နုိင္ၾကတယ္။

အဲဒီအထဲမွာ မမုန္းနိုင္ေသးသည္ကား ဘုန္းၾကီး မျဖစ္တျဖစ္ ျမတ္ေရာင္နီ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးေလး။
ျမတ္ေရာင္နီကိုယ္ေတာ္ၾကီးေလး ဆိုသည္ကား ၾကီးေတာ့ ၾကီးေလျပီ။ ဘုန္းၾကီး အစစ္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းၾကီး အဆင့္ ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး ေတာ့ ယခုထက္ထိမျဖစ္ေသး။ ေဟာဒီ ရာသီမ်ိဳးမွာ ပုထုဇဥ္ ပီပီ နဲ ့ ၀ိုက္ဘုတ္ထဲ စာေတြကို ကိုယ္နဲ ့ သက္ဆိုင္လုိက္ခ်င္ရ႕ဲ ။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္ကမွ ........။
ဒီလိုနဲ ့ တန္ေဆာင္မုန္း လသည္ တစ္ေျဖးေျဖး ေရြ ့လ်ားခ်ိန္။

ဟလို ...အသံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ဟုတ္ ... ဥဴးဇင္းပါ။
ဥဴးဇင္း ဘုရား ။
ဟုတ္။ ( တစ္ဖက္က ဘာမွ မေျပာေသး မပင့္တဲ့ ဘုန္းၾကီး က ၾကြခ်င္ေနျပီ )။
တပည့္ေတာ္ တို ့ ကထိန္ လဆန္း ( ၁၁ ) ရက္ မွာ ခင္းမွာ ဘုရား။ အဲဒါ ဥဴးဇင္း အခ်ိန္ အားပါသလား ဘုရား တဲ့။

( ပင့္ေလွ်ာက္သူက ရဟန္းဒကာမၾကီး။ သူက ကထိန္ရာသီ ဘုန္းၾကီး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းကို ေရရြတ္ျပီး ဒီစကားကိုမ်ား ေျပာေလသလား။
သို ့တည္းမဟုတ္ ကိုယ့္ဥဴးဇင္း စာခ်ဘုန္းၾကီး ဆိုေတာ့ စာ၀ါ မွ အားပါ့ အားပါ့မလား လို ့ ေတြးေနေလေရာ့သလား။
ကိုင္း သူဘယ္လုိပဲေတြးေတြးေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္မွ ေရာက္ခဲ့သည္မို ့ အလည္အပတ္က မသြားရေသးတာက တစ္ေၾကာင္း။
ကထိန္ရာသီ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ အေနနဲ ့ ပင့္တာမွ ခုလို ရွားရွားပါးပါး တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီတစ္ဦးသာ။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ အခ်ိန္မေပးလိုက္ရပဲ။ )

ရပါတယ္ ၊ ဒကာမၾကီး ဘယ္ေန ့လဲ ဆိုတာ ေျပာပါ။ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ ဥဴးဇင္းလဲ ရြာၾကြရင္း ၾကြလာခဲ့မယ္ေပါ့။

ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီး စူ တုန္းလို ့ ေျပာရမလား။ ဘုန္းၾကီး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ ခပ္ပါးပါး ဆူတာကိုမ်ား ေလာဘၾကီးေတြ စူ စူ ထြက္လာလို ့။

ဘုန္းၾကီး ဘ၀ ဆိုတာကေတာ့ တကယ္တမ္း ျဖစ္သင့္ျပီး သိထားရမွာ ဆင္ျခင္ထားရမွာ က - အညာ ဟိ လာဘူပနိသာ ၊ အညာ နိဗၺာနဂါမိနီ။ ဆိုတဲ့ စာတမ္းပါပဲ။
ျမန္မာလိုက လာဘ္ေပါမ်ားေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ နည္းလမ္းဟာ နိဗ္ဗာန္စခန္း၀င္ဖို ့ လုပ္ေနတဲ့ နည္းလမ္းနဲ ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ လို ့ ဓမၼပဒ မွာ ျမတ္ဘုရားေဟာၾကားထားတာ ျဖစ္တယ္။

ျဖစ္ရမွာက ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးဆိုတဲ့ အျဖစ္နဲ ့ တန္ေဆာင္မုန္းလည္း မုန္းနိုင္ရင္ မဆိုးလွျပီ။ လာဘ္အေပၚမွာ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကိုလည္း မုန္းနိုင္ရင္ အလြန္ေတာ္လွသည္။

ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္း ဆိုထားသည္မွာလည္း ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားအတြက္သာ၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ကိုယ့္အေနနဲ ့ တန္ေဆာင္မုန္း ဆိုတဲ့ မုန္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ မမုန္း နိုင္ျပီ။ ျပီးေတာ့ လာဘ္အေပၚမွာ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုလည္း ဖ်က္ရမည့္ ဘုန္းၾကီး ဘ၀မွာ ရွားရွားပါးပါး ပင့္ဖိတ္တဲ့ လာဘ္ေလးကို ေတြးျပီးေတာ့လည္း မမုန္းနိုင္ျပီ။

ဒီလိုေလးေတြေၾကာင့္မို ့လွဴိင္းထေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လွဳိင္းၾကားကေလွ တစ္စင္းလို အသိေလးေတြ ေမွာက္ မသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုကို ေတြးမိရင္း စဥ္းစားမိရင္း....
မမုန္းနိုင္ျပီ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။


ျမတ္ေရာင္နီ
( ၃၀ ၊ ၁၀ ၊ ၂၀၁၁)

မကၽြတ္ေသး

သီတင္းက်ြတ္ျပီ။ ခုထက္ထိ က်ြန္ဳပ္ကား မက်ြတ္ေသး။
မက်ြတ္ဆို.. က်ြတ္..ေအာင္ လုပ္ဖို ့ဆိုတာလည္း ..........။

၀ါဆိုလျပည့္ေန ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ ့မွာ တစ္ညတာ ၾကိန္းစက္အနားယူခဲ့ျပန္တယ္။
ေနာက္ေန ့ အျမန္ရထားဆိုတဲ့ အထူးရထားနဲ ့ ေနျပည္ေတာ္ကို
၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္စီးခဲ့ျပီး ေနျပည္ေတာ္အနီးရွိ ျမိဳ ့ေလးေသးေသးမွာ
သီတင္းသံုးေနရာယူခဲ့ပါတယ္။
.ေရာက္ခဲ့ ေနခဲ့တာက စာသင္တိုက္ ။ သံဃာက ရာေက်ာ္။
ကိုယ္ေနရာယူ တာ၀န္ယူခဲ့ရတာက တိုက္အုပ္ စာခ် ဆရာအျဖစ္။
ဒါ့အျပင္ အလုပ္ တစ္ခုက ၀ါတြင္းကာလ ဥပုသ္ေန ့ တရားေဟာ ဓမၼကထိကအလုပ္။

ဂ်ာမဏီမွာ ေနခဲ့စဥ္က ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆာင္းပါးေလး
ေရးမယ္လို ့ မွန္းထားခဲ့ေသး။ သို ့ေပမယ့္ ေတြးခ်က္ ေရးခ်က္က ေ၀းခဲ့။

ယူခဲ့ရတဲ့ တာ၀န္နဲ ့ ညီေအာင္ အလုပ္က တကယ့္ကို လုပ္ရပါသေကာ။
မနက္ အိပ္ယာထ ဆိုျပီ ဆိုတာနဲ ့ သံဃာမ်ား ဘုရား၀တ္ျပဳ တရားထိုင္ေစဖို ့
နံနက္ ၄ နာရီ ၁၅ ဆို ထ ကာ ႏႈိးေဆာ္တာက ပထမ။
ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးရင္ ၀ါတြင္းကာလမို ့ အရုဏ္ဆြမ္းခံ က ဦးေဆာင္ကာ ၾကြရေသးတယ္။
ဆြမ္းခံ ျပန္အလာ အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾက။ ျပီးတယ္ဆိုတာနဲ ့ပဲ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ၾကေပါ့။
အဲဒီကေန စလိုက္တာ တစ္ေန ့ တစ္ေန ့ စာ၀ါ ငါးၾကိမ္ေလာက္ တာ၀န္ယူခဲ့ရတယ္။

အားတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာ၀ါခ်ခ်ိန္ စာ၀ါခ်။ စာ၀ါမခ်ရင္ စာ၀ါခ်ဖို ့
စာကို ၾကိဳတင္ကာ ျပန္ၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္။ စာ၀ါ ခ်တယ္ဆိုတာကလည္း အတန္းေသးေသး
ေသာ္မွ ေတာင္ျမိဳ ့ မဟာဂႏၵာရံု ဆရာေတာ္က ၾကိဳၾကည့္ရတယ္ ဆိုတာကိုး။
ခုေတာ့ ကိုယ္ယူထားတဲ့ အတန္းေတြ ၾကိဳၾကည့္ဖို ့ မလိုတဲ့ အတန္းေတြ ရွိေပမယ့္
ဓမၼာစရိယ တန္း စာ၀ါကိုေတာ့ ၾကည့္မထားရင္ ဘာကို စေျပာရမွန္း အစဥ္က်မွာ မဟုတ္။
ငယ္လတ္ၾကီး အတန္းမ်ား၊ သာမေဏေက်ာ္ အတန္းမ်ားမွာကား အထူးတလည္မၾကည့္ခဲ့ရ။
ဒီအထဲမွာ ဓမၼာစရိယ ေအာင္ျပီးထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကိုလည္း ကိုယ့္အေနနဲ ့
အဂၤလိပ္စာက ပို ့ခ်ေပးရေသးတယ္။ ညက်ေတာ့လည္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေအာင္
ေပးလိုက္ေတာ့ ျပန္ျပီး ျပန္စစ္ရ။ တစ္ပတ္တစ္ခါလည္း စာေမးပြဲ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ဒါက စာ၀ါနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ေပါ့ေလ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တရားေဟာရတဲ့ အလုပ္။ ပထမကေတာ့ အေျခခံ တရားမ်ားျဖစ္တဲ့
စတုရာရကၡေခၚတဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြါးနည္း၊ ေမတၱာပြါးနည္း၊ အသုဘဘာ၀နာ ရႈနည္း ၊
မရဏႆတိ ဘာ၀နာ ေတြကို တစ္ပါတ္ တစ္ခါ ေဟာတယ္။ နာရီ၀က္ေဟာျပီး နာရီ၀က္
တရားထိုင္ၾကဆိုေတာ့ စာၾကည့္ဖို ့ သိပ္မလိုေသး။

အေျခခံတရားဆိုတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတိုင္းနဲ ့ သင့္ေတာ္တဲ့ တရားမ်ားကို ေဟာၾကားျပီး
ကြန္ပ်ဳတာနဲ ့ ေက်ာင္းျပီးျပီး သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက
မွတ္တမ္းက်န္ေအာင္ စီဒီ သြင္းမယ္ ဆိုေတာ့ မဟာသတိပ႒ာန္သုတၱန္ကို ရွစ္ပိုင္းေတာင္
ေဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေဟာခင္မွာ စာေတြကို အားတဲ့ အခ်ိန္ အားသလို တစ္ပတ္လံုးဆိုသလို
ၾကည့္ရတယ္။ စာလည္း ၾကည့္ရသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏွလံုးသြင္းၾကည့္ရျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ဒီႏွစ္၀ါတြင္းမွာ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ အီၤးေမးလ္ စစ္ရံု၊
ေမးလ္ျပန္ပို ့ရံုေလာက္သာ ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေရးဖို ့ အေျခေနက မေပးခဲ့။
( ဒိုမိန္း လွဴထားတဲ့ အလွဴရွႈင္ေတြကိုေတာင္ အားနာမိရဲ ့။ ဒုိမိန္းလွဴထားေတာ့
ကိုယ္ထင္သလို ေရးရျပီထင္ထားခဲ့တာ။ မဖြင့္တတ္လို ့ စာေတာင္မေရးျဖစ္။ )

ခုေတာ့ကား ေက်ာင္းေလးရက္ခန္ ့ စာ၀ါ နားသည္မို ့ စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လို ့ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ပါးရဲ ့ အကူညီျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ နိုင္ငံျခားရွိေနသေရြ ့
ကူညီေပးမယ္ လို ့ သိရပါတယ္။

ဒီလိုဒီလို အေၾကာင္းမ်ားရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်လက္စ စာ၀ါမ်ားကလည္း အတန္းစဥ္အလိုက္မ်ားေနလို ့
၀ါက်ြတ္ေပမယ့္ မက်ြတ္ေသး ျဖစ္ရေတာ့တယ္။


ျမတ္ေရာင္နီ
၁၇ ၊ ၁၀ ၊ ၂၀၁၁
.

ခြဲခြါခ်ိန္

ခြဲခြါခ်ိန္

လူတိုင္း မျဖစ္မေန ခြဲခြါရပါမယ္။
ခြဲခြါျခင္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ေပါ့။
ရွင္ခြဲနဲ ့ ၊ မရွင္တဲ့ ျပန္မဆံုနိုင္တဲ့ အခြဲပါ။

ဘယ္လိုပင္ ခြဲခြဲ၊ ခြါခြါေပါ့။
ခြဲကာစ အေနၾကာျပီ ဆိုတာနဲ ့ အမွ်
စိတ္ခံစားမႈေလးေတြ
အနည္းနဲ ့ အမ်ားဆိုသလို
ျဖစ္တတ္ၾကေလရဲ ့။

သိထားသင့္တာကေတာ့
လူတိုင္း ခြဲရမွာ ေသခ်ာတာကိုပါပဲ။

ခြဲခြါခ်ိန္မွာ စိတ္ခံစားမႈဟာ ၀မ္းနည္းမေနသင့္ဘူး။
ဘာလို ့လဲ ၊ လူတိုင္းခြဲရမွာ ေသခ်ာလို ့ပဲေပါ့။

ခြဲခြါခ်ိန္ ၀မ္းနည္းျခင္း စိတ္ခံစားခ်က္ေတြဟာ
ပုထုဇဥ္ သဘာ၀ေပမို ့ လူတိုင္းရွိၾကပါတယ္။

ပုထုဇဥ္ မဆိုထားနဲ ့ ေသာတာပန္ အဆင့္ေတာင္
ခြဲခြါခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းမႈေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္ေပါ့။

ခြဲခြါခ်ိန္မွာ ဘာလို ့ဒီလို ျဖစ္ၾကရတာလဲ။
ခင္မင္မႈေတြကို ရင္းနီွးျမွဳပ္ခဲ့လိုေပါ့။
ခင္မင္မႈေတြကလည္း ၀မ္းနည္းကို ျဖစ္ေစတတ္တာကိုး။

ခြဲခြါေပမယ့္ မကြဲကြာ ဖို ့ေတာ့ အေရးၾကီးပါတယ္။
အျမဲတမ္း အခ်င္းခ်င္းအေပၚ ေမတၱာေတြ
အျပန္အလွန္ ရွိၾကရမယ္ေပါ့။

ေမတၱာေတြ အျမဲရွိျပီးေနခဲ့ရင္
ခြဲခြါေနၾကေပမယ့္ မကြဲကြာၾကဘူးေပါ့။

ခြဲခြါနီးရင္ ျပန္ေတြ ့ဆံုၾကဖို ့
မကြဲတဲ့ စကားေလးေတြ ေျပာၾကတယ္။
ျဖစ္သင့္တဲ့ စကားေလးေတြပဲေပါ့။

ခြဲခြါနီးရင္ ေျပာလိုက္ေသးတာက
အေရးၾကီးတဲ့စကား... သတိထားပါတဲ့။
ျမန္မာလို ေျပာေလ့ရွိတာက ဂရုစိုက္ပါ။

ျပီးေတာ့ အဆင္ေျပပါေစ။
ေအာင္ျမင္ပါေစေပါ့။

ျပီးေတာ့....။

ခဲြခြဲခြါခြါ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ
အေရးၾကီးတာ၊
ျဖစ္သင့္တာ၊
မွာသင့္တာက...

ဘယ္အရာမဆို
သတိထား
ၾကိဳးစား
အသိပြါး ေအာင္
လုပ္ၾကပါ ...ဆိုတာပါပဲ။



မွတ္ခ်က္။။ အမွတ္တရအေနနဲ ့
ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ စာသားမ်ားကို ေရးျခစ္မိပါတယ္။



ျမတ္ေရာင္နီ
( ၁၃ ၊ ၀ ၇ ၊ ၂၀၁၁ )

ဒီေနရာေလးမွာ ေရးပါ..