ျမတ္ေရာင္နီ: ဣတရီတရ

ဣတရီတရ

ရတာေလးနဲ ့

ဖိနပ္မရွိရင္ ဆူးမရွိဘူး။( ေမာင္သစ္ေ၀၊ ျမင္းျခံ) ရဲ ့ ကဗ်ာအပိုင္းစ မွ။

ေမာင္သစ္ေ၀ ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ ့ ဆရာပါပဲ။ သူ ့ရဲ ့ ခံစားခ်က္တဲ့ အတိုင္း ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ ့တဲ့ ကဗ်ာ ဆရာပါ။သူ့ရဲ ့ စာသားေလးကို ကိုယ္တိုင္ခံစားၾကည့္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ ့ကို တိုက္ရိုက္ ေမး ၾကည့္ဘူးတယ္။

ဖိနပ္မရွိရင္ ဆူး မရွိဘူးတဲ့။ သူက ရြာမွာ ေနတံုး ဖိနပ္ မရွိတဲ့သူေတြ ကို ၾကည့္ျပီး ခံစားထားတာပါ။
ဖိနပ္မရွိတာနဲ ့ ဆူးမရွိေတာ့ဘူးလား။ တကယ္တမ္းေတာ့ ရြာမွာ ကႏၱာရဆူး။ ( ဂနယားဆူး) ေခၚတဲ့ ဆူးအပင္က ေပါတယ္။ ေအာက္ျပည္နဲ ့မတူ။ အညာေဒသ ေျခာက္ေသြ ့တဲ ့ေနရာမွာ ေပါက္တာ မ်ားတယ္။

ဆူးရွိေပမယ့္ ဆင္းရဲသူ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ဆူးေပါမွန္းသိလ်က္နဲ ့ ဖိနပ္ နပ္မွန္ ေအာင္ မစီးရတဲ့သူေတြလည္း ရွိရဲ ့။ အဲလိုလူေတြက ဆင္းရဲ မွန္းသိလို ့ရုန္းကန္ရင္းက ခ်မ္းသာသြားတဲ့အခါ ဆူးကို နင္းမိမွာ ေၾကာက္ၾကျပန္ပါတယ္။

ဆင္းရဲစဥ္က ဖိနပ္မရွိရင္ ဆူးမရွိဘူး ဆိုတဲ့ဟာကို ခံစားသြားတာေပါ့။

ခု ဣတရီတရ - ရတာေလးနဲ ့ ဆိုတာကလည္း ...

ခ်မ္းသာတဲ့ နိုင္ငံမွာ ကိုယ္ကလည္း သာသနာ့တာ၀န္ အရ ေနရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူေတြ တကယ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဖိနပ္ ၊ အ၀တ္စားၾကည့္လည္း စူပါမာကတ္က ခုမွ ၀ယ္ျပီး ၀တ္လာသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ တကယ္ သစ္လြင္တဲ့ အ၀တ္ေတြကို ၀တ္ၾကတယ္။
ဖိနပ္ေတြ ကိ ုစီးၾကတယ္။

သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီးျမိဳ ့မွာေနတာလား၊ ေတာမွာေနတာလားလည္း ခြဲျခားမရ။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာလည္း ခြဲျခားမရ။ အားလံုးက ခ်မ္းသာတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေတြခ်ည္း ေတြ ့ရတယ္။ ခ်ြင္းခ်က္-မ်ားေသာ အားျဖင့္ေပါ့ေလ။

ျပီးေတာ့ အားနာပါးနာ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ့္လွန္ေထာင္းျပီး ေျပာရရင္ ကိုယ့္နိုင္ငံက လြဲလို ့အျခား နိုင္ငံ ေတြက ဟန္း ဖုန္းကို ကိုင္နိုင္ၾကတယ္။ ကိုင္နိုင္တာမွ လူတန္းစား မေရြးပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္နိုင္ငံ စိတ္က မေပ်ာက္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း မသိမသာေလး ေပါက္ တဲ့ ေျခအိတ္ ၀တ္မိပါတယ္။ အဲဒါ မ၀တ္ပါနဲ ့ ေစ်းေပါတယ္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ ့။ အေတာ္ ေလး ေပါပါတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ့ေနသူက ဆက္ေျပာပါတယ္။အထင္ေသးခံရမယ္ေပါ့။

ေအာ္..ဘုန္းၾကီး ဆိုေတာ့ နဂိုရ္က ေျခအိတ္ဆိုရင္လည္း တစ္စံုပဲ ရွိတာကို။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရြာမွာေတာ့ တစ္စံုပဲ ရွိတာမ်ား တာပါပဲေလ။ ဒါေတာင္ ေဆာင္းတြင္းမွ ၀တ္ၾကတာကိုး။

ဒီမွာေတာ့ တစ္ေန ့တစ္ခါလဲရသတဲ့။ ေခ်ြးက ဘတ္တီးယားရွိသတဲ့။ ေအာ္... လို ့ပဲ စိတ္ထားမွတ္ ထားပါ ရဲ ့။ ေပါတဲ့ေဒသ ဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ ထားပါေတာ့ေလ။

ခုေျပာခ်င္တာက ဂ်ာမန္ဘာသာ သင္ယူေနတာက ထိုင္းကလပ္စ္မွာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ထိုင္းေတြခ်ည္းပဲ။ အဲ.. တစ္ေန ့တုန္းက ေက်ာင္းသူတစ္ဦးက ကိုယ့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စိုက္ၾကည့္ တာက အေပၚတင္ မဟုတ္။ ေအာက္ပါစိုက္ၾကည့္သည္။ ေအာ္... ေကာင္းေလစြာ့။သူအၾကည့္ဟာ သူ ့အတြက္လည္း ေကာင္း ကိုယ့္အတြက္လည္း ေကာင္းတာပါပဲ။ အဖိုးတန္ အၾကည့္ေပပဲ။

သူကေျပာတယ္။ လံုဖိ-ဥဴးဇင္း ဖိနပ္က ဒီတစ္ရံပဲ ရွိတာလားတဲ့။
အင္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီတစ္ရံပဲ။ ေဆာင္းတြင္း ရႈဴးေတာ့ ရွိတာေပါ့။
ဟာ- ဖိနပ္ၾကီးက အိုျပီး ရြတ္တြ ေနပါ့လား။
ဗ်ာ... စီးလို ့ ျဖစ္ပါ ေသးတယ္ဗ်ာ။
ဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္လဲ ေျပာ။ စူပါမာကတ္ သြားၾကည့္ျပီး လွဴပါ့မယ္။
အင္း ..ေကာင္းတာေပါ့။ ဘယ္ညင္းမလဲ။ ငိုခ်င္ရဲ ့လက္တို ့- စကားပံုလို။ ၄၂ ဗ်ာ။
တင္ပ- ဒီလို ဆို ရွာျပီး ၀ယ္ခဲ့မယ္ေနာ္။
ဟုတ္ ဟုတ္ ။ သာဓု ဗ်ာ သာဓု။

( ေျပာတဲ့ စကားေတြကေတာ့ ဂ်ာမန္လို ေျပာတာ။ သူလည္း အဲေလာက္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း အဲေလာက္ ေျပာတတ္သူဆိုရင္ နားလည္ မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သို ့ေသာ္ သူ ့ဆိုလို ရင္းက ဤသို ့သာတည္း။ ကိုယ္ကလည္း အာရွသာခ်င္း မေျပာနဲ ့ ေရာက္ခါစ ဂ်ာမန္စကားမတတ္ဘဲ ဂ်ာမန္အစစ္ ဂ်ာမန္လို ေျပာတာေတာင္ ကိုယ့္လွဴမွာဆိုရင္ အမွန္ နားလည္ပစ္လိုက္တာ။ ခုဟာက ဘာသာျပန္ဆိုေတာ့ ေျဖာင့္ေနတာေပါ့ေလ။ )

အဲလို ေျပာတာက စာေမးပြဲ ေျဖခါနီး တစ္ပတ္အလို။ ဘယ္အခ်ိန္က သူ ့စိတ္ထဲမွာ လွဴ ့ဖို ့ေခ်ာင္း ေန သလဲေတာ့မသိ။ ဒီေန ့ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးမွ သြား၀ယ္ျဖစ္တယ္။ အလွဴေအာင္ျမင္သြားတယ္။ ဖိနပ္ ဆိုင္တုန္းက အကိုက္ပဲ ဆိုျပီး ယူလာတာ။ ခုေတာ့ ၄၁ ျဖစ္ေနတယ္။ နဲနဲငယ္ေနတယ္။ သြားပါျပီ၊ အိုး... မိုင္ ဗုဒၶ ! ! ။

ဣတရီတရ - ရတာေလးနဲ ့ ေနတတ္တာလည္း ၾကာပါပီ။ ဖိနပ္ေဟာင္းမွန္းသိတာေပါ့။ အေကာင္းေတာ့ ၀တ္ခ်င္တာေပါ့။ စာက ကႆ သာဒုံ န ရုစၥတိ- ဘယ္သူ အေကာင္း မၾကိုက္ဘဲ ရွိလိမ့္မွာလဲတဲ့။ ၀တ္ခ်င္ေပမယ့္ အေကာင္းရွိမွ အေကာင္း ၀တ္လို ့ရမွာေပါ့။ ခုေတာ့ ဖိနပ္အေဟာင္း ကလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေျခေထာက္လံုပါရဲ ့။

အလွဆိုတဲ့ အရာက ရွိတဲ့သူေတြရဲ ့ အရာပါ။ ရွိတဲ့သူေတြက လွသထက္ လွေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။
ကိုယ့္အေနနဲ ့ေမာင္သစ္ေ၀ ျမင္းျခံ ေျပာသလို ဖိနပ္မရွိရင္ ဆူးမရွိဘူး ဆိုသလို ပါပဲေလ။ လွတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္လို ့ ေအာက္ေမ့ရဲ ့။ အဲဒါက ဣတရီတရ - ရတာေလးနဲ ့ ။

ဒါက ဖိနပ္ရွိေသးတယ္။ အျခားအစားေသာက္ စတာေတြလည္း ေရႊမန္း တင္ေမာင္ ေျပာသလို ထိုနည္း၄င္း.. ထိုနည္း၄င္း ...ဣတရီတရ - ရတာေလးနဲ ့ပါပဲေလ ။

ျမတ္ေရာင္နီ
( ၀၇၊၀၅၊၂၀၁၀)