ဂ်ာမဏီေျမေပၚက ေျခလွမ္းမ်ား- ၁၀

စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရး
ဆြမ္း (အစား)

ေျခလွမ္းမ်ား (၇)မွာ သကၤန္း အ၀တ္နဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ေဖၚျပျပီးပါျပီ။ အဲဒီတုန္းက ကေလးတုန္းက က်က္ခဲ့ဘူးတဲ့ သကၤန္း ဆြမ္း ေက်ာင္းေဆး အစဥ္ရွိတာမို ့ သကၤန္းကို အစဆံုး ေရးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ လူေတြရဲ ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေျပာသလို စား ၀တ္ ေနေရး က်န္းမာေရး ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။

၀ိနည္း မဟာ၀ါ ပါဠိေတာ္မွာ အမ်ားေျပာသလို ရဟန္းျဖစ္စ ဥဴးဇင္းသစ္ေလးကို ဆရာဥပဇၥ်ာယ္ တို ့က စာလာအတိုင္း ေျပာဆို ဆံုးမတဲ့အခါ အစားကို ပထမဦးစြာ သိမ္က မထြက္မီ အစားေသာက္နဲ့ ပါတ္သက္လို ့ေျဖးရွင္းတတ္ဖို ့ အတြက္ သြန္သင္ ေပးလိုက္ ပါတယ္။

သြန္သင္ပံုက -
ပိ႑ိယာေလာပေဘာဇနံ နိႆာယ ပဗၺဇၨာ၊ တတၳ ေတ ယာ၀ဇီ၀ံ ဥႆာေဟာ ကရဏီေယာ။
အတိေရကလာေဘာ သံဃဘတၱံ ဥေဒၵသဘတၱံ နိမနႏၱနံ သလာကဘတၱံ ပကၡိကံ ဥေပါသထိကံ ပါဋိပဒိကံ။
(၀ိနယပါဠိ၊မဟာ၀ဂၢ ။ စာမ်က္နွာ ၁၃၃)

နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကိုယ္ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အမွီျပဳျပီး ဆြမ္းခံစားပါတဲ့။ ဒါကို တစ္သက္လံုး အားတက္သေရာနဲ ့ ျပဳလုပ္ပါ။ ျပီးေတာ့ ထပ္ေျပာတာက တကယ္လို ့မ်ား သံဃာ့ဒါန လုပ္တာ၊ သီးျခားပင့္ကပ္တာ၊ အမ်ားနဲ ့ေရာပင့္တာ၊ စာေရးတန္မဲဆြမ္း လွဴတာ။ ဆယ့္ငါးရက္ တစ္ၾကိမ္ လွဴဒါန္းတာ၊ ဥပုသ္ေန့ကုသိုလ္လုပ္တာ၊ ဥပုသ္လြန္တစ္ရက္မွ ကုသိုလ္လုပ္သူရွိရင္လည္း ဘုဥ္းေပးလို ့ရတယ္။ (ဆြမ္းခံသြားစရာ မလိုရင္ မသြားနဲ ့လို ့ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာေပါ့။)

ဒါကို ၾကည့္ေသာအားျဖင့္ ဆြမ္းခံကို အတတ္နိုင္ဆံုး ဆြမ္းခံဘုဥ္းေပးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ၾကီး၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးတို ့ စတဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားဟာ သူတို ့ရဲ ့ရဟန္း ဘ၀ တစ္သက္လံုး ဆိုသလို ဆြမ္းခံၾကြခဲ့ ၾကတာေပါ့။သို ့ေပမယ့္ ဆြမ္းခံမၾကြလည္း အျပစ္ မရွိပါ ဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲစကား ရွိျပီးသားပဲ။

ကိုယ့္ေက်ာင္းလာလႈဳတဲ့ သူရွိရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ပင့္ဖိတ္လို ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းကံ အေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးလို ့ရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းအသီးသီး မွာလည္း စာသင္တိုက္ ဆရာ ေတာ္ ၾကီးမ်ား ျဖစ္ျဖစ္ ရိပ္သာဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ သူတို ့ အလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္ အလုပ္ လုပ္ေန ၾကရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ေနၾကရတာေပါ့ေလ။

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ကလည္း ဒီလိုပါပဲ တစ္ပါးဆြမ္းခံထြက္၂ပါးက တရားအားထုတ္ျပီးေက်ာင္း က်န္ေနခဲ့တာေတြ။ တစ္ပါး ဆြမ္းခံတာကို ခြဲေ၀ ဘုဥ္းေပးတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားအျပားပါ။ခုေျပာ ခ်င္တာကဆြမ္းခံထြက္ျခင္း မထြက္ျခင္းကို အဓိက မေျပာလိုပါ။ေျပာစရာလည္း အထူး မလိုပါ။

ကိုယ့္ရဲ ့ ဥေရာပမွာ ဆြမ္းနဲ ့ ပါတ္သက္လို ့ ေတြ ့ၾကံဳေနရတာကို ေျပာျပခ်င္လို ့ ေရးလိုက္ျခင္း သက္ သက္ ပါ။ ေရာက္ခါစေန ့ကေပါ့ ၊ ေန ့ဆြမ္းမွာ ဥေရာပ အစားအစာ နဲ့ စတင္ျပီး ကိုယ့္ရဲ ့ ၀မ္းကို မိတ္ ဆက္ေပးခဲ့ရတယ္။ဆြမ္းဒကာမကေတာ့ အနီးေန သူငယ္ခ်င္းဥဴးဇင္း ညီမပါ။ ေဟာ ေနာက္နဲ ့ မနက္ အရုဏ္ဆြမ္းမွာလည္း ဆြမ္းမဟုတ္ျပန္။ ဆြမ္းလို ့ ေျပာရမည့္ ဂ်ံဳေကြကာ အုတ္ေဖ်ာ္ ဘုဥ္းေပးခဲ့ ရတယ္။

ေန ့ဆြမး္ ေ၀ဆက္ေဒး ဆိုတဲ့ ကဆုန္လျပည့္ေန ့မွာ ထိုင္းဒါယကာ ဒါယကာမေတြက ကပ္လွဴလို ့ဆြမ္းအစစ္ ဘုဥ္းေပးခဲ့ရတယ္။ အဲ ဒီလို တစ္ခုခ်င္ေျပာျပရင္ေတာ့ တစ္နွစ္နီးပါးျဖတ္သန္းတာ ျပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို ့ဆြမ္းနဲ ့ဆိုင္ရာ ေျဖရွင္းခဲ့ရပံုကုိ လိုရင္းေျပာပါေတာ့မယ္။

ေရာက္ကာစ ဆြမ္းခံအိမ္က မယ္မယ္ရရ ၄ ရက္စာအတြက္ ရွိတယ္။ ၄ရက္စာ ဆိုတာ တစ္ပတ္ တစ္ရက္ ဆြမ္းေလာင္းတာေပါ့။ ဆြမ္းေလာင္းတယ္ ဆိုတာ ဆြမ္းကို ေလာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေခါက္ဆြဲရတဲ့ အခါရလိုက္။ အားလူး ျပဳတ္လုုံးထားတာ လွဴလိုက္။ မံုလာရြက္၊ သခြါးသီး၊ မံုလာဥနီ စတာေတြေရာ ထားတာလွဴလိုက္။ တစ္ခါတစ္ခါ အသား တစ္ၾကီးၾကီးေတြ ရလိုက္နဲ ့။ အဲ ျမန္မာ အိမ္နဲ ့ စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းလို ့ တစ္ပတ္ ၂ရက္ တစ္ခါတစ္ခါ ၃ရက္ေလာက္ ဆြမ္းစား ရတယ္။

တစ္လ ႏွစ္လ အၾကာမွာ ဂ်ာမန္ဆြမ္းဒကာ ၂ ဦးက အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့သူက တစ္ဦး၊ တစ္ဦး အလုပ္ ရွာျပီး အလုပ္လုပ္အံုးဆိုတာက တစ္ဦး ဆိုျပီး ဆြမ္းခံ နားသြားတယ္။ ေအာ္...ဘယ္လို ေျဖရွင္းၾကမလဲ လို ့ ေစာင့္ေနစဥ္မွာပဲ ထိုင္းလူမ်ိဳးတို ့ ေန ့တစ္ဓူ၀ ဆိုသလို တိုးတိုးလာတယ္။

အဲဒီထဲမွာေတာ့ ထိုင္းဒကာမၾကီး တစ္ေယာက္က အေတာ္ေလး ေၾကာင့္ၾကစိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဘုရား ဆိုတာကိုလည္း သူက အလွဴလုပ္ထားတာ။ ျမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ ဆြမ္းအမ ၊ ဘုရား အမၾကီးေပါ့။ ကိုယ့္ အတြက္ အ၀တ္လွဴတာ လည္း သူပါတယ္။ ေက်ာင္းလိုအပ္တာ ေသးေသး မႊား မႊား ေတြလည္း လွဴသူပါ။ သူက မၾကာမၾကာ ဆြမ္းပို ့တယ္။ အဲဒီ ေရာက္စအခ်ိန္မွာေတာ့ သူက တနဂၤေႏြရက္ဆိုျပီး ယူထားလိုက္တယ္။

အျခားသူ ဆြမ္းကပ္သူ ရွိရင္ေတာ့ အျခားေန ့ ေျပာင္းကပ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အေရးေပၚ႒ာန ဆြမ္းခံ အိမ္ကေတာ့ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ပါဘဲ။ သူကေတာ့ စေနေန ့ အျမဲတာ၀န္ယူပါ တယ္။ ျမန္မာ ဒါယ ကာ အိမ္ ကေတာ့ ၾကာသပေတးေန ့။ အဲလိုနဲ ့ သံုးရက္ ရွိထဲ ရွိတာနဲ ့။ ေန ့စဥ္ဆိုသလို ရလိုရျငား ျမိဳ ့ထဲ အႏွံ ့ ပတ္သြားတယ္။

လမ္းမွာ ဆြမ္းခံတယ္လို ့သိသူကေတာ့ သူတို ့လက္ထဲပါတဲ့ အသီးအႏွံေလး တစ္ခါတစ္ခါလွဴတယ္။
ဆြမ္းရပ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ျမန္မာနိုင္ငံလို အိမ္ေရွ ့ ရပ္လိုကမရ။ တံခါးေတြက အကုန္ပိတ္ ထား တာ ဆိုေတာ့ ။ မံု ့ဆိုင္ ေရွ ့မွာ ရပ္ရတယ္။

ဘုန္းၾကီးလုပ္ျပီး ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆို မုန့္ဆိုင္ေရ့ွ ရပ္ရမယ္လို ့သိမထား ဘူး။ ဒီမွာက မုန့္ဆိုင္မွ မရပ္ရင္ ရပ္ရမည့္ေနရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကေရာက္ခါစ လမ္းက မသိ ဆို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေရွ ့က သြားေစျပီး ကိုယ္က ေနာက္ကလိုက္ရတယ္။

အားကလည္း တင္းထားရေသးတယ္။ အိုးကြာ...သူ ့နိုင္ငံ ၊သူ ့ျမိဳ ့မွာ သူေတာင္ ေရွ ့ကရပ္ေသးတာ ကိုယ္က ဘာလို ့မရပ္ရဲရမွာလဲေပါ့။ ကိုယ့္ကို သိတဲ့ လူ ဘယ္သူမွ မရွိတာကိုး။ ျပီးေတာ့ဆြမ္းခံတာပဲ ဘုန္းၾကီး အလုပ္ကြ။ အံကိုၾကိတ္ထားရတယ္။

ဆြမ္းခံအိမ္က မလံုေလာက္ေတာ့ ေရာက္ခါစ ရွိေသးတယ္။ တို ့ေနရာ ျဖန္ ့က်မယ္တဲ့။
အရွင္ဘုရားက ဒီလမ္းသြား တပည့္ေတာ္ ဒီလမ္းသြားမယ္ေပါ့။ ကိုယ္က ေျပာရတယ္။ ေနဦး ။ ခုေစာေသးတယ္။ ေနာက္ေျဖးေျဖးခ်င္း ျဖန္ ့တာေပါ့။ ဒကာေတြက မရင္းနီးေသးဘူး၊ ရင္းနီးတဲ့ အခါ ကိုယ္ေတာ္က အိမ္အသစ္ရေအာင္ရွာ၊ ကိုယ္က အိမ္ေဟာင္းေတြမွာ သြားမယ္ေပါ့။

သူက စိတ္ေလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း တစ္ပါးတည္း မုန္ ့ဆိုင္ရပ္ပါတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း တစ္ပါးတည္းေတာ့ မရပ္ရဲ ဘူး၊ ငါက ရွက္တယ္။ တုိ ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆိုရင္ ကိုရင္ေလးေတြ၊ၾကီးမွ ဘုန္းၾကီး၀တ္ၾက ေတာထြက္ေတြသာ ဒီလုိ ဆိုင္ေတြမွာ ရပ္တာလို ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာ ရွက္စရာ လိုလဲတဲ့။ ေအး- ရွက္စရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ငါကကို ရွက္တာလို ့ အျပန္အလွန္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။

ျပီးေတာ့ အေၾကာင္းျပစရာက တစ္ပါးတည္း မရပ္တာကလည္း ကိုယ္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳးေတြကို ဂ်ာမန္ လို ရွင္းျပမွ ရမွာကိုး၊ လူတိုင္းမွ အဂၤလိပ္လို မတတ္တာ စသျဖင့္ေျပာရတာေပါ့ေလ။ဒီလိုနဲ ့ တစ္ပါး တည္းဆိုရင္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ ့မွာမရပ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ ့လူေတြရဲ ့ နားလည္မႈ ေစတနာ ထားမႈေၾကာင့္ တစ္ခါက ဒကာမၾကီးက အလွဴခံတာလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ အလွဴခံေနတာပါ။ ဒါဆို ေငြလႈဳမယ္ဆိုျပီး ေငြကို ထုတ္ျပတယ္၊ ေငြ အလွဴခံတာမဟုတ္ဘူး၊ အစားအေသာက္ အလွဴခံေနတာပါလို ့ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဒီလိုဆိုဟုိနားက မုန္ ့ဆိုင္သြားျပီး မုန္ ့ေလာင္းမယ္ေပါ့။ ကဲ သြားေသးတာေပါ့ လို ့ ေျပာလိုက္တယ္။

အဲ .. စာသာ ဒီလိုေရးလိုက္တာ ။ သူေျပာတာက ကိုယ့္ဖာသာနားလည္ယူရတာ။ သူ ့အမူယာကို အကဲခတ္ျပီး။ လိုက္ေျပာျပီး လိုက္သြားတာ။ အမွန္ေျပာရရင္ သူေျပာတဲ့စကား နားမလည္ဘူး၊ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ ေလာက္နားလည္တာပါ။ ကိုယ့္တတ္သေလာက္ ဂ်ာမန္ေလးနဲ ့တြယ္ရ ပါေလေရာ။

အဖြားၾကီး က သူကအဂၤလိပ္တတ္ပံုမေပၚ မုန္ ့ဆိုင္က ဒကာမကို ဘာလိုလဲ ေမးလိုက္ေပါ့။ ကိုယ္လိုတာ သူလွဴမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါလည္း နားလည္ ယူရတာပဲ။ အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ေပးသူက ဘာလိုေသးသလဲ ေမးမွ။ ဒါ ဒါ၊ ဟိုဟာ ဟုိဟာလို ့ လက္ညိဳးညႊန္ျပလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ ့ ကဲ ယူပါေပါ့။ ရွင္းျပရတယ္။ ဒီသပိတ္ထဲကို ေလာင္းထည့္လိုက္ပါ။ ဘုန္းၾကီးက ကိုယ့္ဖာသာ မယူရဘူးဆိုတာ သူတို ့ သိသြား တာေပါ့ေလ။

တစ္ခါကလည္း တစ္ပါးတည္း မီးပြိဳင့္နီေနတာ ကားက အရပ္။ ဒကာမငယ္ေလး တစ္ေယာက္က လိေမၼာ္သီး ၇လံုး ၈လံုး ေလာက္ ခ်ဥ္းေလးကို ကားထဲကေန ေျမွာက္ျပတယ္။ လာအလွဴခံပါလို ့ ကိုယ္က သေဘာေေပါက္လိုက္တာေပါ့။ သြားျပီး အလွဴခံလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို ့စကားနဲ ့ ဒန္ ့ေက လို ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အနဳေမာဒနာ ျပဳရတာေပါ့။

အဲလိုနည္းနဲ ့ လမ္းမွာ သိတတ္သူကေတာ့ စေတာပဲရီယိုဗူးေလး ေလာင္းသြားတာတို ့ငွက္ေပ်ာသီး ေလး တို ့ ေတာ့ ရတတ္ပါတယ္။ ေန ့ဆြမ္းအတြက္ ေန ့ဆြမ္းဒကာမရွိတိုင္း အေရးေပၚ ထိုင္းစား ေသာက္ ဆိုင္ ခ်ည္း သြားရေတာ့ခ်ည္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္း ျမန္မာနိုင္ငံ ကားမ်ားကူပြန္ စီးရသလို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကူပြန္စာရြက္ ေလးနဲ ့ သြားကာ ဆိုင္ကလူေတြက သပိတ္ထဲ ေလာင္းထည့္ခိုင္း ရပါတယ္။အဲဒါကို ျမဴးနစ္ျမိဳ ့မွ ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္က လွဴပါတယ္။

ေန ့ဆြမ္းအတြက္ကေတာ့ ခုေတာ့ ၄ရက္ ျပန္ရွိသြားျပန္ပါျပီ။ ထုိင္းဒါယကာ သံုးဦး ျမန္မာဒါယကာ တစ္ဦး။ခုေတာ့ ျမဴးနစ္ျမိဳ ့ ၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ သီရိလကၤာ (သီဟိုဠ္ ) ဒါယကာေတြက တစ္လ တစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ ဆိုသလို တနဂၤေႏြေန ့မွာ လာကပ္ၾကတယ္။ ခု ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာ ဒကာမေတြ ကလည္း ဆြမ္းစားပင့္ၾက၊ ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန ့အတြက္ေပါ့ ဆိုျပီး ထည့္ေပးေသးတယ္။ ငရုပ္သီးေၾကာ္ေပးတာမ်ိဳးေတြေရာေပါ့။

ခုဟာကေတာ့ ဆြမ္းကပ္လာသူေတြကလည္း ပိုရင္ ျပန္ယူမသြားၾကပါဘူး။ ေနာက္ရက္ ဘုဥ္းေအာင္ရလို ့ဆိုျပီး ထားခဲ့ ၾကရွာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္သူလာကပ္ကပ္ ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုးလည္း သိေနၾကပါျပီ။ ၀ိနည္း စည္းကမ္း နားလည္သူတို ့ ကေတာ့ အဲလို ဘုဥ္းေပးလို ့ ရလား ဘာလား ေမးရဲ ့။ တကယ္ေတာ့ မရပါဘူး။ မရတာကို အျပစ္ေပါ့ေအာင္ ေနာက္ေန ့ က်ရင္အကပ္ခံ သူရွိရင္ ျပန္ဘုဥ္းေပးလို ့ရပါတယ္ေပါ့။ အဲလိုနည္းနဲ ့ ထမင္းေပါင္းမ်ား( ျပန္လည္ျပီး ေႏြးေပါင္းစားခဲ့တဲ့) လည္း ေန ့ေပါင္းမ်ားစြာ။

ျမန္မာဒကာမကေတြကေတာ့ ေမးရွာပါတယ္။ ဆန္လွဴထားမယ္ေလ တဲ့။ ခ်က္စားရလို ့ မရဘူး လားတဲ့။ ေအာ္... ခုဟာက သာသနာ မၾကည္ညိုေသးသူတို ့ သာသနာကို သိေအာင္ ၾကည္ညိုေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ခ်က္စားလို ့ မရဘူးလို ့ ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။တကယ္လည္းမရပါ။

တကယ္တမ္းေတာ့ စာသင္ဘ၀ မွာ ဆြမ္းခံထြက္တဲ့ အခါ ရွိခဲ့သလို တစ္ခါတစ္ရံ စာေမးပြဲ နီးရင္ ကိုယ္တိုင္ေပါင္းအိုးသံုးျပီးလည္း ခ်က္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါ့ထက္ သီရိလကၤာ စာသင္တုန္းကလည္း ကိုယ္ တိုင္ လည္း ေစ်း၀ယ္ခဲ့တာပါ။ စာသင္သံဃာ ဘ၀မွာ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ ဘုဥ္းေပးၾကရတာပါပဲ။ ခုအေျခေနအရ ၾကည့္လႈပ္ရွားရေတာ့ေပါ့ေလ။

အရုဏ္ဆြမ္းမွာလည္း ေန ့စဥ္ဆိုသလို လူဒကာ ဒကာမမ်ား လာၾကပါတယ္။ အမ်ားစု လာျပီး ကပ္ေပးတာကေတာ့ ထိုင္းေတြက ေလးရက္၊ ဂ်ာမန္သံုးရက္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေနမေကာင္းလို ့ပါ ဆိုရင္ ပ်က္သြားတဲ့ အခါေတာ့ ရွိတတ္ေသးတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ မုန္ ့ဆိုင္ တစ္ခု မွာ အိႏၵိယ ဒကာမၾကီး တစ္ဦးက ေငြလွဴထားတယ္။

အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ ဒကာ မလာလို ့ရွိရင္ ကိုယ္သြားတဲ့ အခါ စာရင္းမွတ္ထားတယ္။တစ္ခါေတာ့ ကိုယ္က တစ္ပါးတည္း ပိုက္ဆံထည့္ထားတာ သြားအလွဴခံမယ္ဆိုျပီး သြားလိုက္တာ ေျပာတဲ့စကား နားမလည္လို ့လားမသိ ဘူး။ ဘာမွ မလွဴဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အနီးနား အဂၤလိပ္လို ေျပာ တတ္ ္ဆိုတတ္ ဂ်ာမန္မေလး တစ္ေယာက္က ကိုယ္ေျပာတာနားလည္တာနဲ ့ ကယ္သြားတယ္။ကဲ-ယူပါ၊ ဘာယူမလဲေပါ့၊ ကိုယ္ကလည္း မုန္ ့နွစ္ခု ယူမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ ့ သူ ့ကို မုန္ ့သပိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူက အိုေက ေကာင္းျပီ၊ ႏႈတ္ခမ္းကို သြားေလးနဲ ့ကိုက္ျပီး ၀မ္းသာတဲ့မ်က္လံုးနဲ ့မ်က္ လုံး မွိတ္ ျပေသးတယ္။ေအာ္ ဆြမ္းအမ လႈဴရတာ ေပ်ာ္တဲ့ အမူရာလို ့ နားလည္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ကိုယ္နဲ ့ ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က မရွိသခိုက္၊ ကိုယ္က အရုဏ္ဆြမ္းဒကာ က မလာ၊ ဒါနဲ ့ ခါတိုင္းလို ထင္လို ့ ေျပာတာေပါ့။ ဒီမယ္ ေငြကုန္ေနျပီတဲ့။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျဖည့္ပါလိမ့္မယ္ ေျပာ လည္း မရတာနဲ ့ ၊ အသာေလး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္မွ မပိုင္တာကိုး။ ဒီလိုနဲ ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ ့ ေစာင့္ ခဲ့ရ တယ္ ေနဆြမ္းကိုေမွ်ာ္ျပီး။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေက်ာင္း ေရွ ့မွာ အလုပ္ လာတဲ့သူ တစ္ေယာက္ ကိုးနာရီ ေလာက ္ေပါက္ လာတယ္။ ဒကာကို ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ငါတို ့ ဘုန္းၾကီးေတြက အကပ္မခံရင္ မစားေကာင္းဘူး။ ဘီရို ထဲမွာ မုန္ ့ထဲရွိတယ္။ ကူညီနုိင္ပါသလားေပါ့။ ရပါတယ္၊ ကူညီမယ္ ဆိုျပီး သူက ကပ္ပါတယ္။

ေနာက္ သူအတြက္လည္း ဒကာလည္း စားေပါ့ ဆိုျပီး စြန္ ့လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့သူက ေနာက္ေန့ ့လည္း အလုပ္လုပ္တာ ဆိုေတာ့ ဒီေန ့ အရုဏ္ဘုဥ္းျပီးလားတဲ့။ အင္း ဘုဥ္းျပီးပါပီဗ်ာေပါ့။ ဂ်ာမန္ ဒကာအလုပ္သမားပါ။ သူနဲ ့ စပ္မိ စပ္ရာ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ဂုရုၾကီး ဂိုအင္ဂါ ထံ မွာ တရားထိုင္ ဖူးတယ္။ ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္း နားလည္သူမို ့ အထူး ရွင္းစရာ မလိုခဲ့တာပါ။

ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေန လူၾကံဳရွိတယ္ ဥဴးဇင္း ဘာထည့္ေပးရမလဲ ဆိုျပီး ရဟန္းဒါယိကာမ ၾကီးလည္း ေျပာရွာတယ္။ ဒကာမၾကီးရယ္ စာအုပ္ပဲ လိုတယ္၊ စားစရာက ရပါတယ္။ ဒီမွာလည္း စားေနရတာပဲေပါ့။သို ့ေသာ္ လက္ဘက္ထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ပုန္းရည္အေျခာက္ထုပ္ ထည့္ေပးလိုက္ မယ္တဲ့။ ထည့္ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မျငင္းပါေတာ့ဘူး ၊ အင္း ထည့္ေပးလိုက္ေပါ့လို ့။

ခဏအလည္လာတဲ့ ျမန္မာဒကာမကလည္း ဥဴးဇင္း ျမန္မာအစားေသာက္ေတြ ေ၀းေနေတာ့ လြမ္းေနမွာေပါ့ ဆိုျပီး ဆြမ္းလာကပ္။ ျပီးေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေဟာင္ေကာင္ကို ေနတာဘုရား စား စရာ လွမ္းပို ့လိုက္မယ္တဲ့။ ဒကာမရယ္ ေနပါေစ။ ဒီလို ေနလာတယ္ ၾကာခဲ့ပါျပီေပါ့။ ဒကာမကလည္း မဟုတ္ဘူးဘုရား ၊တပည့္ေတာ္ ညီမေတြ ဆီလည္း ပို ့တာပဲဘုရား။ လြယ္တယ္ဘုရားတဲ့။ အင္း .. ဒါဆိုလည္း လုပ္လိုက္ေလဗ်ာေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း ဒီလို ေစတနာကို သိပ္င့ဲတတ္တာ။ အဲ ဒါနဲ ့ စား စရာပို ့လိုက္ပါေလေရာ။

အဲလိုပဲ အနီး၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာဒကာမကလည္း တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းလာကပ္တဲ့ အခါ ဘာလုပ္
္ခဲ့ရမလဲ၊ျငဳပ္သီးေၾကာ္ အရင္တစ္ခါလို ေကာင္းလား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်၊ မေကာင္းဘူးေျပာ ဘယ္ျဖစ္ မလဲ။ ဘုန္းၾကီးပဲ။ အဲဒါဆို ျငဳပ္သီးရရင္ ေၾကာ္ခဲ့ မယ္ေပါ့။အင္းေပါ့ေလ။ ဘုဥ္းရေသးတာေပါ့။ အဲလို ေလး ေတြ ဂရုစိုက္ၾကပါတယ္။

လာတဲ့လူတိုင္းကေတာ့ လူတိုင္းကေတာ့ ဘာလိုလဲ အျမဲေမးၾက၊ လိုတဲ့ အခါ ေျပာပါဘုရား ဆိုတာ က ေတာ့အားလံုးက ဖိတ္မံထားတာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းဆိုေတာ့ အေတာင္းအရန္း သတိ ထားရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ ဒကာဒကာမေတြကဘာလိုတယ္ ၊ ညာလိုတယ္ ေျပာျပီး အလွဴခံတာ သေဘာ က်တယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့က မေတာင္းလို ့ကို လွဴခ်င္ၾကတယ္။ လွဴၾကတယ္။

ဆြမ္းအတြက္ ျမန္မာနိုင္ငံလို လြယ္လင့္တကူ မရတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဆြမ္းခံျပီး ပူပူေႏြးေႏြး ေလာ ေလာ လတ္လတ္ကေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္နိုင္တယ္ ကိုယ့္အတြက္ထင္ပါတယ္။ ဒီက ေတာ့ ျပန္ေႏႊး ျပန္ေပါင္းရတယ္။ေရာက္ခါစကေတာ့ ဆြမ္းစားရတာကို ဘာဟင္းမွ မပါပါ ေက်နပ္ မိတယ္။ တင္းတိမ္သြားတယ္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်င့္သားရပါပီ။ အရုဏ္ျဖစ္ျဖစ္ ေန့ဆြမ္းျဖစ္ျဖစ္ အစားအာဟာရ ဗိုက္ ္ျပည့္ဖို ့ပဲ အဓိက ထားေတာ့တယ္။ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း-
ျမတ္စြာဘုရား က ဆြမ္းမစားမီ ဆင္ျခင္ၾကဖို ့ ရာ ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ ပိ႑ပါတံ ပဋိေသ၀ါမိ ... စသျဖင့္ ပညတ္ေတာ္မူထားတာပါ။

ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ေဆာင္ပုဒ္ သီကုံးထားပါတယ္။
ေဆာင္ပုဒ္- ဤသည့္စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊ လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ျဖိဳးျခင္းငွါ၊ မသံုးပါဘူး၊ ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္ ၊ဤကိုယ္ေကာင္သည္၊ ရွည္ေအာင္တည္လွ်က္၊ အသက္မွ်တမ္း ၊ မေမာပန္းျငား၊ ဘုရားသာသနာ၊က်င့္ႏွစ္ျဖာကို၊ က်င့္ပါနိုင္ေစ၊ ေ၀ဒနာေဟာင္းသစ္၊ မျဖစ္ေစရ၊ ယာပုိက္မွ်လစ္၊ ခပ္သိမ္းျပစ္ကို၊ မျဖစ္ေလေအာင္၊ ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ဟု၊ သံုးေဆာင္မွီ၀ါပါသတည္း။

ဆိုတာလိုတာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္က စားေသာက္ဖြယ္ရာ စားတာမွန္သမွ် လွပဖို ့ မဟုတ္၊ ဓာတ္ၾကီး ေလးျဖာနဲ ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကုိယ္ၾကီး တည္တန္ ့ဖို ့ ၊ ဘုရားသာသနာ ရဲ ့အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ဂႏၳဓုရ- စာသင္စာခ်၊ တရားေဟာ တရားျပ၊ စာေရး ျခင္းစတဲ့အလုပ္၊ ၀ိပႆနာဓုရ- တရားထိုင္ျခင္း တရား မွတ္ျခင္း အလုပ္ ဆိုတဲ့ အလုပ္ ကို လုပ္နိုင္ဖို ့ ပါလို ့ ဆင္ျခင္ရတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္ပုဒ္ကို တရားစခန္းတို ့မွာ ေယာဂီမ်ားလည္း ဘုရားသားေတာ္ ရွင္ရဟန္းမ်ားနဲ ့ မျခား ဆင္ျခင္ေနၾကပါျပီ။ ဆင္ျခင္လည္း ဆင္ျခင္သင့္တဲ့ တရားပါ။

ခုေတာ့ ျမန္မာအစားစာ၊ ထိုင္းအစားစာ၊ ဂ်ာမန္အစားစာ၊ တရုတ္အစားစာ ဘာအစားစာ လာလာ ေတြ ့တဲ့အစားစာနဲ ့ ဗိုက္က တည့္ေအာင္ ေပါင္းေနရွာေလရဲ ့။ သေဗၺ သတၱာ အာဟာရ႒ိတိကာ- သတၱ၀ါတိုင္း အာဟာရမွာ တည္မွီရတယ္။ ဘယ္အစားစာလို ့ မသတ္မွတ္ထားပါလား။ဒီလိုနဲ ့ အစားေသာက္ကို ေျဖရွင္းေနပါေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။
ကိုယ္ေရးခဲ့တာဟာ တကယ့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို အမ်ားသိေစဖို ့ရာ ေရးပါတယ္။ ေမးလည္း ေမးၾကပါတယ္၊ ဥေရာပမွာ ဆြမ္းခံေတာ့ ရလို ့လား ဆိုတာ ၊ ခုေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္လိုက္တာနဲ့ သိသင့္သေလာက္ သိသြားေရာေပါ့ ။ ခုေတာ့ ဆြမ္းခံအိမ္ (၅)အိမ္ ျမန္မာ တစ္အိမ္၊ ဂ်ာမန္တစ္အိမ္၊ ထိုင္းသံုးအိမ္၊ က်န္ရက္မ်ားမွာ ျပန္ေပါင္းေလးမ်ား၊ ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကား ထိုင္းဒါယကာမ်ား၊ သီရိလကၤာ ဒါယကာမ်ားျဖင့္ ေန ့စဥ္ဆိုသလိုပဲ ဆြမ္းကိစၥအတြက္ ေျဖရွင္းသြားနိုင္ပါျပီ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ အေသးစိတ္ေျပာမွ သိမွာမို လို ့ အေသးစိတ္ျပီး စာသားမ်ား ေမ်ာသေယာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဖိုးသူ ေတာ္မ်က္စိလည္ေလ ဆန္ရေလ ဆိုသလို စာေမ်ာသြားေလ ဗဟုသုတ ရေလ လို ့သာ စိတ္ႏွလံုး ေကာင္းမ်ားျဖင့္ ဖတ္ရႈၾကေလကုန္။

ျမတ္ေရာင္နီ
(၁၈၊၀၂၊၂၀၁၀)