ရွဴး တိုးတိုး အပိုင္း ( ဃ )

ရွဴး...တိုးတိုး

အပၸသဒၵါ ေဘာေႏၱာ ေဟာႏၱဳ

အပိုင္း ( ဃ )

ခုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားခန္း ၀င္ရတယ္။သံုးသပ္ၾကည့္တယ္။

စာအံက်ယ္ကိုလည္း ပယ္ရမယ္တဲ့။ ေတာင္ျမိဳ ့ မဟာဂႏၶာရံုက်ာင္းတိုက္ အေနနဲ့ ့ေပါ့။ ေရႊက်င္စည္းကမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ ့ စိတ္ကူးနဲ ့ ဘုရားရွင္ရဲ ့ အလိုေတာ္က် အျခား ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို ့အပၸသဒၵါ ေဘာေႏၱာ ေဟာႏၱဳ-စကားကို သေဘာက်လို ့ ခ်မွတ္ခဲ့ေလ သလားေပါ့။

ေရႊက်င္ စည္းကမ္း မဟုတ္တာဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေတာင္ျမိဳ ့ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္တိုက္ ကေန ဗဟန္း မဟာ၀ိသုဒၶါရံု ( ေရႊက်င္ ) ေက်ာင္းတိုက္ မွာ ပထမၾကီး တစ္နွစ္နဲ ့ ဓမၼာစရိယတန္း တစ္ႏွစ္ (၂) ႏွစ္ ဆက္တိုက္ ေနဘူးပါတယ္။ စာအံေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ျမိဳ ့မွာ ေနတံုးက တစ္သက္လံုး မတက္ခဲ့ရတဲ့ စာအံေက်ာင္း၊ ခုမွ တက္ရေတာ့ သမာဓိရေအာင္ေတာ္ေတာ္ ေလး လုပ္ ယူခဲ့ရတယ္။

ေတာင္ျမိဳ ့က ကိုယ့္သေဘာနဲ ့ကို စာကို က်က္လို ့ ရတယ္။ စာအံေက်ာင္းလို ့ သီးသန္ ့မရွိ ဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ဖန္တီးရတာ။ စာတတ္ဖို ့ကိုလည္း ဒသမ ေနရာမွာသာ ထားတာပါ။ စာအံ ေက်ာင္း မတတ္ဘဲနဲ ့ ဓမၼာစရိယ အဘိ၀ံသ စာေမးပြဲ၊ အလကၤာရ စာေမးပြဲ အားလံုး ေက်ာ္ျဖတ္ သြားၾက တာပါ။

ခုေတာ့ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုေက်ာင္းမွာ အေလ့ အက်င့္ေလး ရသြားေတာ့ အမ်ားနဲ ့က်က္တတ္ ၊ မွတ္တတ္သြားတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ မေအာ္ဘဲ စိတ္ထဲကေန က်က္တယ္။ မွတ္တယ္။ ေဟ့ ... ၾကီးၾကပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ လာျပီေဟ့ ဆိုရင္ အမ်ားက ေအာ္က်က္တယ္။ ကိုယ္က မ်က္စိပိတ္ထားပီး ဆရာေတာ္ လာတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး စာစိတ္နဲ ့က်က္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ေသးတယ္။ (အဟဲ) ေပၚကုန္ျပီ။ အနီး ၾကီးၾကပ္လာမွ ဟိုေအာ္ ဒီေအာ္ ဟန္ေဆာင္ေတာ့ အသံပင္ပန္းတယ္ေလ။ စိတ္ထဲကေနျပီး ဟန္ေဆာင္ေတာ့ ေလမကုန္ဘူးေပါ့။

စာအံတာ စာက်က္တာနဲ ့ ပါတ္သက္လို ့ ဟိုးေရွးခတ္ကာလက ရွင္မဟာသီလ၀ံသ ဆံုးမစာမွာ-
မျပတ္အသံ၊ တညံညံသည္၊ စာအံ စာဖတ္၊ ၾကပ္ၾကပ္ျမဲျမဲ၊ သည္ လည္း ညသတ္၊ ျပတ္ျပတ္ သားသား၊ စကားဆိုေထြ ပီလွေစ- တဲ့။ စာအံတာကို တညံညံ နဲ ့ေအာ္က်က္ဖို ့ ကို ေဇာင္းေပး ဆံုးမထားတာ ေတြ ့ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ တိပိဋက( ေယာ ) ဆရာေတာ္တို ့ကေတာ့ အသံထြက္ မက်က္ဘဲ တိပိဋကကို ဆံုးခန္း ေရာက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အထိ ျပီးတယ္ လို ့ ၾကားဘူးပါတယ္။ အသံထြက္လည္း တိုးတိုးေလး ထြက္ရံု ဆိုရံု ေလးပါ။

သိသိသာသာ ၾကြားခြင့္ျပဳဦး၊ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ရခဲ့တဲ့ (၉)ဘြဲ ့နဲ ့သီရိလကၤာနိုင္ငံ ေကလနိယ( MA) ဘြဲ ့ေတြကိုလည္း ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ ေအာ္ျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ သမာဓိ အေတာ္ေလးရလာရင္၊ စာၾကည့္ေကာင္းလာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ လံုး၀ မေအာ္ဘူး။ စိတ္နဲ့ဘဲ မွတ္ တယ္။ အဲဒီလို မွတ္ရတာလည္း အရသာေတာ္ေတာ္ေတြ ့ခဲ့ဘူးတယ္။

ကိုယ္က လည္း စာအံေက်ာင္းကို ၾကီးၾကပ္ေစာင့္ဘူးတယ္။ ေအာ္မက်က္တဲ့သူ ကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး။ သူတို ့စာရျပီးတာပဲ။ ေယာ ဆရာေတာ္လို စိတ္နဲ ့ မွတ္လည္း စာရတယ္ ဆိုတာ နားလည္ ထားေလေတာ့ ခြင့္လြတ္တတ္ျပီေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ ့ ေအာ္မွကို စာရတာတဲ့။ ကဲ ရွိပါေစေတာ့။ စာရဖို ့သာ အဓိကပါဘဲ။

စာက်က္သံ နားေထာင္ရတဲ့ စြမ္းအားကလည္း မေသးလွဘူး။ လင္းနို ့သား ငါးရာက လႈိဏ္ဂူ အတြင္း ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား စာက်က္သံ ၾကားရျပီး ခု.ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ အရွင္သာရိပုတၱ ရာ တပည့္ သံဃာ ငါးရာျဖစ္ရတယ္ လည္း မွတ္ခဲ့ဘူးတယ္။

သီရိလကၤာနိုင္ငံ စိတၱလ ေတာင္ရဲ ့ အေရွ ့ဘက္ မွာ ကိုရင္ေလးရဲ ့ အရုဏ၀တိယ သုတၱန္ စာက်က္သံကို ၾကားျပီး မိလကၡတိႆ မေထရ္ဟာ ပီတိ တဖြားဖြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာက သူ ့စိတ္ကို တြန္းအား ေပးျပီး ဆံုးမလိုက္တာနဲ ့စ်ာန္ မွသည္ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ (ဧကနိပါတ္၊ အ႒ကထာ၊ နီ၀ရဏပၸဟာန၀ဂၢ၀ဏၰနာ )

စာသားက အာရမၻထ နိကၠမထ၊ ယုၪၨထ ဗုဒၶသာသေန။ စတဲ့ ဗုဒၶစကားေတာ္။သံယုတ္ပါဠိေတာ္ မွာလာပါတယ္။ ဘုရားသာသနာမွာ စလုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ၾက၊ အပ်င္းရိကိုဖ်က္၊ ဆက္ျပီး ၾကိဳးစား ဆံုးထိသြားၾက- စသျဖင့္ေပါ့။ အသံကို ၾကားျပီး အဓိပၸါယ္ သိသိ နဲ ့ လိုက္နာခဲ့လို ့ တကယ့္ လိုရာျဖစ္သြားတာပါ။

ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္က အျဖစ္ပ်က္ တစ္ခုကေတာ့ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ဘုရားကိုသတ္ျပီး ဘုရားေနရာ ယူမယ္လို ့ လႈပ္ရွားေန ေၾကာင္း သတင္းေတြ ဟုိေလးတေၾကာ္ ျဖစ္ ေနတယ္။

အဲဒီ အခါမွာ ေတာ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘုရားကို ကာကြယ္ဖို ့ ဆိုျပီး ျမတ္စြာဘုရား သီတင္း သံုး ေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းအနီး၀န္းက်င္မွာ ေခါက္တံု ့ ေခါက္ျပန္ စၾကၤ ံေတြေလွ်ာက္ကာ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ စာေတြ က်က္ၾက၊အံၾကျပီး ကင္းေစာင့္ေနၾကတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ၾကားေတာ္မူတာနဲ ့အာနႏၵာ ဒီေလာက္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဒီ အနီးနား လာျပီး ဘာလို ့ စာအံ စာက်က္ေနၾကတာလဲ လို ့ ေမးေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာက အေၾကာင္းစံု ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဘုရားရွင္က ေအး... ဒီလို ဆို အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ ေတြ ငါ့ စကားအေနနဲ ့ သြားေျပာေခ်၊ လာခဲ့ၾကလို ့။ အဲဒီေနာက္ အရွင္အာႏၵာ ေခၚျပီး ေရာက္လာၾကတဲ့ အခါ ဘုရားရွင္ကမိန့္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

အ႒ာနေမတံ ဘိကၡေ၀ အန၀ကာေသာ၊

ယံ ပရူပကၠေမန တထာဂတံ ဇီ၀ိတာ ေ၀ါေရာေပယ်၊
အနဳပကၠေမန ဘိကၡေ၀ တထာဂတံ ပရိနိဗၺာယႏၱိ။

ဘုရားရွင္ ဆိုတာ သူတစ္ပါး လံု ့လ ပေယာဂ ေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳတယ္ ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရာ ေပပဲ။ သူတစ္ပါး လံု ့လ ပေယာဂ မရွိဘဲ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳတယ္ - လို ့မိန့္ေတာ္မူပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေလာကမွာ ဆရာၾကီး (၅)မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပေတာ္မူတယ္။

(ဒီေနရာမွာ အသံ က်ယ္ေလာင္မႈ မပါတ္သက္တာရယ္ ရွည္မွာစိုးတာရယ္ေၾကာင့္ ခ်န္ခဲ့ပါမယ္)။

ျပီးေတာ့မွ ကဲ ကဲ ကိုယ့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကို ျပန္ၾက ျပန္ၾက။ ဘုရားရွင္ဆိုတာ ေစာင့္ေရွာက္စရာ မလိုဘူးကြယ့္- တဲ့။( ၀ိနယ၊ စူဠ၀ဂၢပါဠိ၊၃၅၄၊၅၊၆)

ဒီေနရာမွာ သံုးသပ္ၾကေပါ့။ စာအံတာ မက်ယ္ရဘူးလို ့လည္း ေျပာေတာ္ မမူပါဘူး။ က်ယ္ေလာင္ တာကို တကူးတက ေမးေတာ္မူတာ ဆိုေတာ့လည္း က်ယ္ေလာင္စြာ စာအံ တာကို သေဘာမတူလို ့ေလလား ကိုယ္ပိုင္ၪာဏ္တို ့နဲ ့စဥ္းစားၾကေပါ့ေနာ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေပါ့ေလ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္သေလာက္ ေျပာခ်င္တာေတြကို စံုေအာင္ ေျပာျပီးသြားျပီ။ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း ၊တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ ဘုရားရွိခိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာမို ့...........။

အပိုင္း ( က ) အစပ်ိဳး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးမ်ား ကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၾကည့္ပါ။

သုတၱန္ထဲက သီလကၡႏၶ၀ဂ္ ေပါ႒ပါဒသုတ္မွာ ဘုရားရွင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကြေရာက္လာတာ ျမင္လို ့ ေပါ႒ပါဒ ပရိဗုိဇ္က - ရႈဴး တိုးတိုး ကိုယ့္လူတို ့၊ အသံေတြ မက်ယ္ၾကနဲ ့။ ရဟန္းေဂါတမ လာ ေန တယ္။ ရဟန္း ေဂါတမ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ေနတာသေဘာက်တာ၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေနတာကို အထူးတလည္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုတာ။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပရိသတ္ကိုပဲ တတ္သိနားလည္စြာ သြားေရာက္ သင့္တယ္ လို ့ မွတ္ယူထားတာ။ ဆရာၾကီး ျဖစ္သူက တပည့္ေတြကို အဲသလိုမ်ိဳး ဆံုးမပါတယ္။ သုတ္ပါေထယ်၊ ဥဒုမၺရ သုတ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။

အဲဒီ လို ဆံုးမျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့-ဧ၀ံ၀ုေတၱ ေတ ပရိဗၺာဇကာ တုဏွီ အေဟသံု။
တပည့္ျဖစ္တဲ့ ပရိဗုိဇ္ေတြ မလွဳပ္မယွက္ တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္ကာ ဆရာ့စကား ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၾကေလေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ ေျပာၾကဆိုၾကရာမွ အေတြးေလးမ်ားတန္းစီေပၚလာတာနဲ ့
ေရးလိုက္တာပါ။ ဒီအေၾကာင္းရာနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ေျပာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္စြာ...
ျမတ္ေရာင္နီ
( ၂၃၊ ၀၃၊၂၀၁၀)