ဂ်ာမဏီေျမေပၚက ေျခလွမ္းမ်ား- ၇

စား ၀တ္ ေနေရး က်န္းမားေရး
သကၤန္း

ေလာကီလူတို ့ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတာကေတာ့ စား-၀တ္-ေနေရး-က်န္းမာေရး ပါ။
ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ထားခဲ့တဲ့ ၀ိနည္း က်င့္၀တ္မွာ သကၤန္း ဆြမ္း ေက်ာင္း ေဆး-
လို ့ရွိပါတယ္။ အဲ- ဘုရား သားေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ၀တ္ေရး ပတ္သက္လို ့
သကၤန္းနဲ ့ဆိုင္ရာ အ၀တ္ကို အစဦးဆံုးေျပာပါမယ္။မွတ္စရာ ဗဟုသုတ နဲ ့ ကိုယ္ေတြ ့
ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ ့ ့သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာမႈေတြကို ေျပာမွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳထားတဲ့ သကၤန္း (၉)မ်ိဳး ရွိသည္ ဟု ၀ိနည္း မွာလာပါတယ္။
၁။သင္းပိုင္(ေအာက္အ၀တ္)၊ ၂။ဧကသီ( အေပၚ၀တ္)၊ဒုကုဋ္ သကၤန္းၾကီး
( ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီး)၊ဒီသံုးထည္ကို တိစီရိက္လို ့ ေခၚပါတယ္။
( တိ-သံုး၊ စီ၀ရံ-သကၤန္း။) ၄။အိပ္ယာခင္း၊ ၅။မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ၊
၆။ပရိကၡာရအ၀တ္- အျခံအရံအ၀တ္၊ ၇။နိသီဒိုင္-ေနရာထိုင္( ထိုင္စရာအခင္း)၊
၈။မုိးေရခံသကၤန္း၊ ၉။အမာလႊမ္းသကၤန္း( အနာရွိသည့္အခါ ၀တ္တဲ့သကၤန္း)၊
ဒီလို ေျပာမွဘဲ လူ၀တ္ေၾကာင္လူအမ်ား နားလည္မွာပါ။သံဃာေတာ္မ်ား အေနနဲ ့
ကေတာ့ အတိုခ်ဳပ္ ေဆာင္ပုဒ္ကို အလြတ္က်က္ထားတာ ကိုရင္ေလး ဘ၀ကတည္း
ကေပါ့။ လူအမ်ားလည္း သိေစခ်င္တာမို ့ ဒါေလးမွတ္ဖို ့ထည့္ေပးလိုက္တာပါ။
ေဆာင္ပုဒ္- သင္း ကိုယ္ ဒု အိပ္၊ မ်က္ ပရိက္ နိသိဒ္ မိုး အမာ။ တဲ့။ အလြတ္ရသြား
ေအာင္သံုးေခါက္ေလာက္ ဆိုၾကည့္ပါ့လား။

ဂ်ာမဏီေျမေပၚ စေရာက္တဲ့ ေန ့မွာပဲ သကၤန္းနဲ ့ ၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့
ျမိဳ ့က ျမန္မာ ဒကာ ဒကာမမ်ားေပါ့။ သူတို ့က သကၤန္းလာလွဴတယ္ေျပာရမယ္။
သကၤန္းက ဂ်ာမဏီမွာသာ ၀တ္လို ့ရတဲ့၊ မျဖစ္မေန ၀တ္ရမည့္ သကၤန္းေပါ့။
ျမန္မာျပည္မွာဆို ျမင္ရတာ တစ္မ်ိဳးၾကီးေပါ့။ၾကားရင္ေတာင္မွ သဒါၶနဳေသးသူတို ့အဖို ့
တစ္မ်ိဳး စိတ္ကြက္သြားနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ဆိုရင္ သာဓုအၾကီးအက်ယ္
ေခၚထိုက္တဲ့ အလႈဴပါ။

သကၤန္းက အေရးၾကီး တယ္ေလ။ ပထမဆံုး ေနရာက ထားတာ ၾကည့္ေပေတာ့။ သကၤန္းခြင့္ျပဳျခင္းနဲ ့ သကၤန္း အသံုးျပဳတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရား တပည့္သားေတြအတြက္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ၀တ္ဖို ့ ဒီလို ေျပာထားပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ အခ်မ္းဒဏ္ခံနိုင္ဖို ့၊ အပူဒဏ္ခံနိုင္ဖို ့၊ဒဏ္ မွတ္၊ ျခင္ ၊ ကင္း စတာေတြ
ကိုက္မွာကို ကာကြယ္ဖို ့၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ဖံုးထားသင့္တဲ့ အရွက္ကို ဖံုးနိုင္ဖို ့
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ ခြင့္ျပဳတာပါ။

ကိုရင္ဘ၀ ကတည္းက သံဃာေတြမ်ား ေန ့စဥ္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ရွိဖို ့ ဘုရား၀တ္ျပဳတဲ့
ေနရာ မွာ ပါဠိ ျဖစ္ေစ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ေစ ထည့္ဆို ဆင္ျခင္ၾကရပါတယ္။ အဲလို
မဆင္ျခင္မိရင္ လူအမ်ားရဲ ့ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါျဖင့္ လႈဴထားတာမို ့ အေၾကြးနဲ ့
စာသံုးတယ္ လို ့ ဆိုပါတယ္။

အေၾကြးနဲ ့စားသံုး ဆိုတာဟာ လူမ်ားက ဒါေပးရင္ ကိုယ္က ဒီလိုဆင္ျခင္မႈ
ျပန္ေပးရပါတယ္။ ေပးရမည္ကို လက္ေတြ ့မေပးဘဲေနမိလို ့ အေၾကြးနဲ့ စားတာ လို ့
စာက ေျပာတာပါ။လူေတြ ပိုက္ဆံ လက္ငင္းခ်က္ခ်င္း မေပးေခ်သလိုပဲေပါ့။

မွတ္သားလိုတဲ့ လူမ်ားအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ကို ေရးေပးပါ့မယ္။
ေဆာင္ပုဒ္-ခ်မ္းပူကိုဖ်က္၊ ျခင္ မွက္ ေလ ေန၊ ကင္း ေျမြ လြဲသုဥ္၊ ဟိရီဂုဏ္ကို
ကုန္ေစတတ္စြာ၊ ကိုယ္အဂၤါကို၊ လံုပါေစလို၊ ကိုယ္ကိုစံပါယ္၊ ဆင္ျပင္မယ္ဟု၊
စိတ္၀ယ္မမွန္း၊ ဤသကၤန္းကို၊ ဖံုးလႊမ္း၀တ္ရံုပါသတည္း။
(ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား စပ္ဆိုထားတာပါ။)

အ၀တ္စားဟာ အႏၱရာယ္ကာကြယ္ဖို ့၊ အရွက္ကာကြယ္ဖို ့ပါ။ လွပဖို ့ မဟုတ္ဘူး
လို ့ သံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မွတ္လို ့ရပါတယ္။

လူမ်ားအတြက္လည္း ဒီ သံုးခ်က္ထဲမွာ ေရွ ့၂ခ်က္ကေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အလွအပဆိုတာကေတာ့ ေလာကီလူသားေပမို ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ အလွကို ဆင္တဲ့အခါ
ေတာ့ အရွက္ေၾကာက္ကို မကာကြယ္နိုင္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာတို ့ အဖို ့
မသင့္ေတာ္ဘူးလို ့ ျမင္မိပါတယ္။

စကၤာပူထုတ္ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ရုပ္ေျပာင္လုပ္ထားတာ တစ္ခုေတြ ့ရတယ္၊
အေမျဖစ္သူက သမီးရယ္ စည္းကမ္းရွိတဲ့ စကၤာပူမွာ ဘယ္သူဘာလုပ္လိုက္တာလဲတဲ့။
သမီးက ေျပာပါတယ္။ အေမ သမီး ကို ဘယ္သူက ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ ဒါက ေခတ္ဒီဇိုင္း၊
ေခတ္မီတဲ့ အ၀တ္စားမို ့ ပခံုးတစ္ဖက္က အ၀တ္ ေဘာလီကိုင္းျမင္ေအာင္ျပထားတာ ဆိုပဲ။

အိုး...ျပနိုင္ရင္ ေခတ္မွီတယ္ ဆိုတာပါ့လား။အဲလို မ်ား ေျပာတာ ေရာက္ေလမလား
ဟရို ့။ စကၤာပူက ေရႊမ်ားကိုသာ ရည္ရြယ္ရင္း မဟုတ္ပါ။အနယ္နယ္မွာရွိတဲ့ ေရႊေလဒီ
ေလးမ်ား အားလံုးသိေစဖို ့ပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ ဒီတိုင္းပဲ အ၀တ္စားကို ၀တ္ရျခင္းရဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။
စပ္မိလို ့့ေျပာဦးပါဦးမယ္။ တစ္ခါကေပါ့၊စကတ္အကြဲ ေခတ္စားခါကစေပါ့။
ေခတ္အေၾကာင္း ဥေပကၡာျပဳထားေလတဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး။ ဒကာမေလးက
ေက်ာင္း ဘုရားပန္းလာလဲရင္း၊ဆြမ္းအိုးပို ့တယ္ဆိုပါစို ့။ ထိုင္ေတာ့ အျမင္ကမေတာ္တာ
ေတြ ့ေတာ့တာေပါ့။

အျမင္မေတာ္ဆိုတာ ဒူးအထက္ေလာက္ထိ စကတ္ ကခြဲထားေတာ့ ေပါင္သားျမင္ သြားပံုေပၚပါတယ္။ ဟဲ့ ဟဲ့... ဒကာမေလး ...အပ္ခ်ည္မေလာက္လို ့လား၊
ဘုန္းဘုန္းမွာ အပ္ခ်ည္ရွိတယ္ ယူသြား ယူသြား ဆိုျပီး ထုတ္ေပးသတဲ့။ ေအာ္....
ျမန္မာျပည္တြင္း ျမန္မာရဲ ့ ယဥ္ေက်းလွတဲ့ အဆင္အယဥ္၊ လံုလံုျခဳံျခံဳ ၊
ရင္ဖံုးအကၤ်ီကို ျမင္ေနက်၊ ျမင္သားက်ေနေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြ ခမ်ာ ေျပာရရွာတာေပါ့။

တစ္ခ်ိဳ ့က ေဆာင္ပုဒ္ေလး ေရးျပၾက၊တစ္ခ်ိဳ ့ကာတြန္းေရးဆြဲျပ။ စာေရးဆရာေတြက
စာနဲ ့ေရးျပ- ၾကေပမယ့္ က်ြဲပါးေစာင္းတီး၊ ႏြား ပလာတာေက်ြး ဆိုသလိုမ်ိဳး ေျပာလိုက္
ရေလမလား။ ပင္ကိုယ္ဓာတ္ခံေကာင္း ရွိသူတို ့ကေတာ့ ျပင္သြားၾကတယ္ဆိုေတာ့
စကားပံု ရိုင္းရိုင္းကို လည္း မေျပာလိုပါဘူးေလ။

ကိုယ့္အေနနဲ ့က ေတာ့ အေနာက္နိုင္ငံေတြမွာ ေပါင္ေပၚတာလည္း မေျပာပေလာက္၊ ေဘာလီကိုင္း ေပၚတာလည္း မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ့္ေရႊေတြမွာ သူ ့မ်ားယဥ္ေက်းမႈေတြ
အတြင္း မ၀င္ေစခ်င္ဘူးေပါ့။ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြက အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ သိရံုေလာက္သာ ေျပာျပလုိက္တာပါ။

ကဲ သူတို ့ လႈဳတဲ့ သကၤန္းအေၾကာင္း ဆက္ၾကမယ္။ သူတို ့လွဴတာကို သကၤန္း (၉)
ထည္ မွာ ဘယ္အထဲ ထည့္မလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ပရိကၡာရေစာဠ- အျခံရံ အ၀တ္
လို ့ ေျပာရမယ္ေပါ့။ ဘာလို ့လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဆို ေျခအိတ္ လက္အိတ္
လွဴတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါပဲေလ။

ခုဒီမွာ အေပၚ အက်ီ ၤ နဲ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီမ်ားပါ။ အေရာင္ကလည္း
ဘုန္းၾကီးမ်ားနဲ ့သင့္ေတာ္တဲ့ အေရာင္ ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီအ၀တ္ေတြက လည္း ဒီမွာဆို
အေအးဒဏ္ ခံနိုင္မယ္ေပါ့။ ကာလဒါန လိုတိုင္းရ လို ့အနဳေမာဒနာျပဳလိုက္
ရေလမလား၊ တကယ္လည္း တရားေတာ္မွာ ဒီလိုပဲ ရွိတာကို။ ေအးတဲ့
ရာသီဥတုေဒသ မွာ အ၀တ္လွဴေတာ့ သူ ့ကာလနဲ ့ေလ်ာ္ညီတဲ့ ဒါနဲ ့ပဲေလ။

ေရာက္တဲ့လက ေႏြလ၊ ေမလ၊ ေႏြေခါင္ေခါင္ပဲ။ တအားၾကီး မခ်မ္းလွ။ ပူျပင္းတဲ့
အညာေမြးဖြား။ ေရႊညာသား ဒီေလာက္ အေအးဒဏ္ေတာင္ မခံနို္င္ေသး။ ေဒသခံ
ရဟန္းခမ်ာ နိုင္ငံျခားကိုယ့္ကို ဟီတာ ဖြင့္ေပးရွာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေအးလားတဲ့။
ျမန္မာနိုင္ငံ ေဆာင္းအ၀င္ေလာက္ေတာ့ ေအးတယ္ လို ့ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီ အ၀တ္နဲ ့တင္ မလံုေလာက္ေသး၊ လူတိုင္းလိုလို ကို ေျပာရမယ္၊ အျပင္
ထြက္တာနဲ ့ ေျခအိတ္စြပ္ၾကတယ္၊ ေႏြရာသီဆို ေျခအိတ္ခပ္ပါးပါးေပါ့။ အေတာ္ေလး အသားက်လာေတာ့ သိပ္မေအးေတာ့ဘူး။ ေနနိုင္သြားတယ္။ ျမန္မာ ဒကာမ
တစ္ေယာက္ အလည္လာေတာ့ သူ ့အေတြ ့ၾကံဳရ ေထာပတ္ မ်ားမ်ားစားေပး၊
အေအးဒဏ္ခံနိုင္တယ္ တဲ့။ ကိုယ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ သူတို ့စားသလို
လိုက္စားနိုင္ေအာင္ က်င့္ေနတာပဲလို ့။ ဒါကေတာ့ အစားေသာက္နဲ ့ ေႏြးေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းလမ္းေပါ့။

အဲဒါနဲ့ပဲ အစားက အေအးဒဏ္ခံနိုင္သြားတာလား မေျပာတတ္။ အ၀တ္ကလည္း ၀တ္ထားျပီကိုး။ တစ္ေန ့ေတာ့ ကိုယ့္ျမိဳ ့မွာ ရွိတဲ့ ဒကာဒကာမအိမ္သြားေတာ့ ဦးဇင္း မအိုက္ဘူးလားတဲ့၊ ဒီ အ၀တ္က ေဆာင္းရာသီ ၀တ္ရမွာတဲ့။ အဲဒီ အ၀တ္က ထူတယ္၊ ပါးတာ၀တ္ေလ ဘုရားတဲ့။ ေအာ္ သူတို ့ကလည္း ရွားရွားပါးပါး ေရႊကိုယ့္ကို မိသားစု
ပမာ ကေလးေလးလို သင္ေပးပါတယ္။ သင္စရာပဲေလ။ အ၀တ္စားက မ၀တ္တာ
နွစ္ေပါင္းက ၂၄နွစ္တင္းတင္း ရွိခဲ့ျပီးပဲ။ ဒါကို ေရွ ့ထားျပီး ၀တ္ရမွာ၊ ဒါက ေနာက္-တဲ့။
မသိရင္ေတာ့ ကေလးလိုပါပဲ။ ရိုး-တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ မထူးပါဘူး ကိုယ့္ကို
မညွာပဲ ေျပာထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ အ-တာပါ။

ဒီလိုနဲ ့ ေႏြရာသီ မွာ ျမန္မာဒကာဒကာမမ်ားက ဒီလို လွဴသလို ထိုင္း၊အိႏိၵယ၊ ဂ်ာမန္ဒါယကာေတြကလည္း ဂ်ာမဏီ၀တ္ သကၤန္းမ်ား လာလွဴၾကပါေလေရာ။
ဂ်ာမဏီမွာ ဂ်ာမဏီသကၤန္းပဲ ရွိမွာပဲ ထင္ခဲ့မိလို ့ သီရိလကၤာ သူငယ္ခ်င္းေတြက
ဒီ မလာခင္ သူတို ့ပါလာတဲ့ သကၤန္း ေတြကို လႈဴၾကတာ။ အသစ္နွစ္စံုပါလာခဲ့တယ္။

ကိုယ့္အထင္လည္း သကၤန္းေတာ့ အလွဴခံ ရရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး တြက္ထားတာ။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကိုယ္လာမယ္ ဆိုတာ သိထားႏွင့္ျပီး တာဆိုေတာ့ ျမန္မာမိသားစု
က ျမန္မာျပည္က သမီး၀ယ္လာတယ္၊ ဥဴးဇင္းအတြက္ ဒြိစံု၊ ဂ်ာမန္ဥဴးဇင္းအတြက္ နွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီးတဲ့။ကိုယ္ကတြက္လိုက္တယ္၊ ၾကိဳက္သေလာက္၀တ္၊
မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး အ၀တ္အတြက္နဲ ့ကေတာ့။

၀ါက်ြတ္ကာလ ေရာက္ေတာ့လည္း ကထိန္ခင္းမည့္ ဒါယကာေတြက စုေပါင္း
လုပ္ၾကတယ္။ ထိုင္းဒါယကာေတြက ထုိင္းသကၤန္း၊ ျမန္မာ ေနာက္ထပ္ ဒကာမ
တစ္ေယာက္က ျမန္မာ သကၤန္း။

ဒါတင္မကေသးဘူးစကၤာပူမွာ ေနတဲ့ ဆရာသမား ဥဴးဇင္းကလည္း ဥဴးေတေဇာ
သကၤန္းလိုရင္ ျမန္မာသကၤန္းၾကိဳက္လား၊ ထိုင္းသကၤန္းၾကိဳက္လား ပို ့လွဴလိုက္မယ္တဲ့။ ရပါတယ္ဘုရား ဒီမွာ သကၤန္းမ်ား ေပါေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့တယ္။ ေက်းဇူး
တင္ေၾကာင္းကိုသာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကထိန္ေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းက ၀င္စျပဳျပီ၊ ေဆာင္းဒဏ္ကို ခံနိုင္ဖို ့ ပံုမွန္ရႈးနဲ ့လည္း
မရဘူးတဲ့။ ဒီေလာက္ ေအးမယ္ ပံုမွန္ရႈးနဲ ့ ရမယ္ မရဘူးလည္း သိပ္ထည့္မတြက္ထားမိဘူး။
ကိုယ္မွ မၾကံဳေသးဘူးတာကို။ တစ္ေန ့ေတာ့ ေက်ာင္းကို စာၾကည့္တိုက္ အတြက္
စာရင္းဇယား စေနေန ့တိုင္း လာျပီး ျပဳစုေနတဲ့ ဂ်ာမန္စံုတြဲက ေအးလာျပီ ေဆာင္းတြင္းရႈး
ရွိလားတဲ့။ မရွိေသးဘူးလို ့ ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကဲ ေနာက္တစ္ပတ္ ၀ယ္လႈဴမယ္ေပါ့။
ေျပာတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သူတို ့ေျပာထားတဲ့ အခ်ိန္ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ လုိက္ျပီး ( ကပၸိေပး ) ၀ယ္ေပးတယ္။ ေျခေထာက္ အတြက္ လံုေလာက္သြားျပီလို ့ ထင္ထားခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေအာက္ပိုင္း ကိုယ္အတြက္ မလံုေလာက္ေသးပါလား။ စာသင္ေပးတဲ့
ဆရာမၾကီးကလည္း ေဆာင္း၀တ္ေဘာင္းဘီရွည္ အတြင္းခံ လိုမွာပဲ။ ရွိသလားဆိုျပီး
ေမးေမးျမန္းျမန္း ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ ့ လွဴပါတယ္။

အေပၚပိုင္း ေဆာင္းကုတ္အက်ိ ၤနဲ ့ ေဘာင္းဘီ ရွည္၊လည္စည္းပု၀ါ၊ေခါင္းစြပ္ေတြကို
လည္း ထပ္ျပီး ကိုယ္ေနတဲ့ ျမိဳ ့မွာ ရွိတဲ့ မိသားစုက လွဴျပန္ပါေရာ။ တကယ္ေတာ့
ေခါင္းစြပ္က ထိုင္းဒကာမေတြ လွဴထားတာ ရွိျပီးသား။ အေရာင္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေန
လို ့၊ သင့္ေတာ္ေအာင္ ထပ္လွဴၾကတာ။

ဒါတင္ မကေသးဘူး၊ အြန္လိုင္း ထိုင္းက ဓမၼညီမျဖစ္သူက ဥဴးဇင္း အတြက္ ေခါင္းစြပ္
ထိုးထားတယ္၊ပို ့လွဴလိုက္မယ္တဲ့။ မပို ့ပါနဲ ့ မ်ားေနတယ္ ေျပာေအာင္လည္း ခက္သား၊
သူကလည္း ကိုယ့္အတြက္ သူ ့စိတ္နဲ ့သူ ရည္မွန္းထိုးတာဆိုေတာ့။ ျပီးေတာ့
ပထမဦးဆံုး ထိုးတာပါတဲ့။ အဲလို ဆိုေတာ့ ဒကာမေရ ေကာင္းတယ္၊ ရွိေတာ့ ရွိျပီးသားပါ၊
ဒကာမ အလွဴ လက္ခံေသးတာေပါ့ ဆိုျပီး အလွဴခံလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း
အားက နာတတ္တယ္ ကိုးဗ်ား။ စာတိုက္ကေန လွဴပါတယ္။ခုေတာ့ ေခါင္းစြပ္တစ္လံုးထဲ
စြပ္လို ့ အေအးဒဏ္မခံနိုင္တာနဲ ့ နွစ္လံုးထပ္စြပ္ရပါေလေရာလား။

ေပၚတဲ့ ေနရာေအးတာ ဆိုေတာ့ လက္ကလည္း လုံျခံဳဖို ့ လိုေသးတယ္ေလ။ အဲဒါကို ထိုင္းဆရာမကလက္အိတ္ရွိလား ဆိုျပီး လွဴလို ့ အလွဴခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ လက္အိတ္ကလည္း တအားေအးလာတဲ့ ေဆာင္းကို အံမတုနိုင္။ တစ္ေန ့ေတာ့
ဂ်ာမန္ဆရာမၾကီးက ဘာလို လဲ၊ ေျခအိတ္အထူရွိလား၊ လက္အိတ္က ေႏြးလား
ေမးပါေလေရာ။ ေျခအိတ္အထူ ရွိတယ္၊ ရွည္လည္း ရွည္တယ္ တစ္ေန ့က ျမန္မာ
ဒကာမ တစ္ဦးအိမ္ ဆြမ္းစားပင့္ လို ့ သူလွဴလိုက္လို ့ ရခဲ့တာ။ ေနြးလည္း
ေႏြးတယ္ေပါ့။ ျမန္မာလွဴတယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္ေျပာရေသးတယ္။ လက္အိတ္
ကေတာ့ သိပ္မေႏြးဘူး၊ ေအးတာပဲလို ့ ေျပာလိုက္ေတာ့ဒါဆို တစ္ေန ့ ေန့ သြားျပီး
ရွာတာေပါ့ ။ ေႏြးမည့္ဟာတဲ့။

ဒီလို ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ ့ဘဲ စာသင္ျပီး အခ်ိန္ေလး နဲနဲ ရေသးတာနဲ ့ လက္အိတ္
သြားရွာမယ္ ဆိုျပီး အေကာင္းဆံုး အေႏြးဆံုး လက္အိတ္ကို လႈဴလိုက္ပါေလေရာ။
အေကာင္းဆံုး ဆိုတာ ကိုယ့္အေျပာမဟုတ္ပါ၊ ဆရာမကလည္း အဲလို မေျပာပါ။
ဒီေရာက္မွ ဂ်ာမန္ဥဴးဇင္းက ဒါ ေႏြးလည္း ေႏြးတယ္၊ ကြာလတီေကာင္းတယ္တဲ့။
ေစ်းလည္းၾကီးတယ္တဲ့။

ကဲ ခု ေျပာျပေနတာက တကယ့္ သူတို ့ရဲ ့ သဒၶါေတြပဲ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ကိုယ္နဲ ့ အမ်ိဳးမစပ္ ဘဲ သာသနာကို တကယ္ၾကည္ညို လွဴဒါန္းၾကသူေတြပါ။ ကိုယ္ဘာ
လိုေနတယ္ ဆိုတာကို သူတို ့က သိေနသလိုပဲ ။ နတ္ေတြကမ်ား သြားေျပာၾကေလသလား-
ေတာင္ ထင္စရာ ေကာင္းတယ္။ ေျပာလို ့ေတာ့ မရဘူးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ သူ တို ့ကိုင္တိုင္ကဘဲ အလိုက္သိမႈေတြ သဒါၶနဲ ့က ဟန္ခ်က္
ညီေနက်တာဘဲျဖစ္မယ္လို ့ေအာက္ေမ့မိရဲ ့။ ဒီလိုနဲ ့ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ေပါ့။
ကိုယ္လိုအပ္တာ မွန္သမွ်ေတာ့ သူတို ့ ျဖည့္လို ့ ျပည့္ရပါပီ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကို လည္း သူငယ္ ရဟန္းမ်ားနဲ ့ အေ၀းေရာက္ ကိုယ့္ကို ပူပန္ ေနမယ့္သူမ်ားကိုလည္း သိေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုလဲ၊ မိေ၀းဖေ၀း၊ သူငယ္ခ်င္းေ၀း၊
ဒကာဒကာမ ေ၀းဆိုေတာ့ အဆင္မွ ေျပရဲ ့လား။ ဘယ္လုိေနသလဲ ေမးရွာၾကသူ-
ေတြလည္း သိၾကေရာေပါ့။

ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းတစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္
ေျပာၾကတာလည္း ရွိေသးရဲ ့။ဥေရာပ ေရာက္တာဆိုေတာ့ ၾကီးပြါးေနေရာေပါ့တဲ့။
တင္ပ။ ၾကီးပြါးပါတယ္ဘုရား-ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းက လာျပန္ေရာ။ ဘယ္ေလာက္စုမိျပီလဲ။ တင္ပ။ စုမိပါတယ္ ဘုရား။ ေန ့စဥ္ ဒါေတြ လုပ္တယ္၊
တရားထိုင္တာ၊ ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊ စာသင္တာ၊တရားေဟာတာ ေတြပဲဘုရား။
ကိုယ္က မသိခ်င္ေယာင္ျပီးေျဖတာပဲ။

ေနာက္ေတာ့ သူက လုပ္အံုးေလ၊လွ်ံေနရင္ - ဆိုတဲ့ စကားက ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို နားမလည္ဟန္ ၊မသိေလဟန္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရား တပည့္ေတာ္က သေရပြဲပါဘုရား။
အဲဒါနဲ ့ ပါတ္သက္လို ့ကေတာ့။ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ထြက္စရာ မလိုသလို၊ ကိုယ္အိတ္ထဲမွာ
လည္း မ၀င္တာ တကယ္ အမွန္ပါ။

ဟုတ္လို ့လားတဲ့။ကဲၾကည့္၊ မလိမ္တတ္တာ ကိုယ္ေတာ္ေရ။ဟုတ္ပါတယ္ ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့ အရာ အားလံုးေတာ့ ကိုယ့္ဘာမွ ပူပန္စရာ မလို၊ သူ ့အလိုလို ေရာက္လာပါတယ္။သူတို ့ အလိုက္တသိ လွဴၾကပါတယ္။လို ့ ေျပာလိုက္တယ္။

တကယ္တမ္းၾကေတာ့လည္း အလိုေတြထက္ လိုအပ္ရာ ျပည့္စံုေနရင္
ျပီးတာပါပဲ။ အလိုဆိုတာကေတာ့ အလိုမဆံုးဘူးေပါ့။ လိုအပ္ရာ ရေနရင္
ရွိေနရင္ ျပည့္စံုျပီပဲ။ အဓိက ကေတာ့ကုိယ္ရတာေလးနဲ ့ ေက်နပ္တာကိုပဲ
ကုိယ္က ျပည့္စံုတာပါပဲ။

အဲဒီလို ေလးေတြ ရွင္းျပေတာ့။ အင္း...ဒါဆိုလည္း မဆိုးပါဘူး။ ဆိုျပီး ညိမ္သြားတယ္။
ကဲ ဒီလို ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္ သူေတြကိုလည္း ဒီမွာ ဒီလိုရွိပါတယ္ သိၾကပါ
ပါေစေပါ့။ တကယ္တမ္း သူက ေျပာင္ရံုသက္သက္ပါ။ စကား အျဖစ္ေျပာၾကတာပါ။

ကုိယ္ကသာ သူတို ့ တကယ္သိေစခ်င္လို ့ ဒီလို ျပန္ေျပာလိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေရ
နာမည္မပါဘူး၊ စိတ္မဆိုးနဲ ့ေနာ္။ အမ်ားလည္း သိေစေအာင္ ေရးပါတာပါ ဗ်ား...။


ဒကာ ဒကာမ တို ့ရဲ ့ အလွဴကို ခံယူရတာလည္း
သူတို ့ ဒါနကို ခ်ီးေျမွာက္ရတာမို ့
သာသနာျပဳျခင္း တစ္ရပ္ လို ့ပဲ ခံယူလိုက္ပါရေစ။

ျမတ္ေရာင္နီ
(၁၉၊၀၁၊၂၀၁၀)