ဘာသာ စကား

ဘာသာ စကား

ကာယ၀ိညတၱိ ၀စီ၀ိညတၱိ ၀ိညတၱိ ရူပံ နာမ။ (အဘိဓမၼသဂၤဟ ပါဠိ)။
မိမိအလိုဆႏၵကို သူတစ္ပါးအား သိေစနိုင္ေသာ အမူရာထူးကို
"၀ိညတ္" ရုပ္ဟု ေခၚ၏၊ ကာယ၀ိညတ္ ဟူသည္ ကိုယ္ျဖင့္သိေစတတ္ေသာ
အမူရာထူးတည္း၊ ၀စီ၀ိညတ္ကား ႏႈတ္ျဖင့္( စကားျဖင့္) သိေစတတ္ေသာ
အမူရာတည္း။

ခ်ဲ ့ဦးအံ့- လက္ယက္၍ ျပရာ၌ လာေစလိုသည္- ဟု သူတစ္ပါး သိေစ
နိုင္ျခင္းသည္ လက္ယက္လိုက္သည္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ကာယ၀ိညတ္ ရုပ္၏
အစြမ္းတည္း။လာခဲ့ပါ- ဟု အသံျပဳရာ၌ လာေစလိုသည္ ဟု သူတစ္ပါးက
သိနိုင္ျခင္းသည္ ထိုအသံတြင္ ပါ၀င္ေသာ ၀စီ၀ိညတ္ရုပ္၏ အစြမ္းတည္း။
(အေျချပဳ သျဂိၤဳဟ္- စာမ်က္နွာ-၃၄၃)

ဒီစကားေတြကို ၾကည့္ပါက ကိုယ္တို ့တစ္ေတြ လူသားမွန္သမွ်

ဘာသာ စကား ကေတာ့ လို ့ကို လိုပါလိမ့္ မယ္။လူသားမွန္သမွ် လို ့ ေျပာလိုက္
ေပမယ့္ တိရစၦာန္မ်ားလည္း သူ ့ဘာသာ စကား ရွိေနၾကသည္သာ။
လူသားမွန္သမွ် အဆင္ေျပေအာင္ ဘာသာ စကား သင္ရလိမ့္မယ္။ သင္တဲ့ေနရာမွာ
လည္း သူ ့ေဒသ သူ ့လူမ်ိဳးအလိုက္ သင္ရတာပါ။ ကိုယ္ေနသည့္ ေနရာအလိုက္ေပါ့။
ဒီလိုမဟုတ္ရင္လည္း သူ ့ေဒသစကား မဟုတ္ ေပမယ့္ အမ်ားနားလည္တဲ့
စကားကို သင္ရမွာပင္ ျဖစ္တယ္။

ဆိုပါစို ့ ျမန္မာနိုင္ငံေနရင္ ျမန္မာစကား တက္ ရင္ အေတာ္ အဆင္ေျပတယ္။
တိုင္းရင္းသားေတြ စာသင္လာၾကျပီ၊ဆိုရင္ ၊ စီးပြါးေရး လုပ္ၾကျပီ ဆိုရင္ မျဖစ္မေန
သူတို ့ ျမန္မာစာ သင္ၾကတယ္။ သူ ့ေနရာမွာသာ ေနရင္ ဘာမွမသင္ဘဲေနရင္ ရတယ္။
အဲလိုပဲ ျမန္မာ ဆရာဆရာမေတြ တိုင္းရင္းသား နယ္ေတြ ဆီ သြားရင္ သူတို ့
ဘာသာ စကား သင္ရတယ္။ ဒါမွ စာသင္တဲ့ အခါ လြယ္မယ္။

စီးပြါးေရး လုပ္သြားတဲ့ အခါလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ခု ဆိုျဖစ္နိုင္တယ္
ဆိုတဲ့ အေနထားကေတာ့ ဘယ္မွာ မသြားဘဲ ေနက မသင္လည္း ရတယ္။ နဲနဲေလး
ေရြ ့လိုက္တာနဲ ့ အဲဒီေဒသက လူေတြ ရဲ ့ စကား သင္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပမႈက ပိုမို
သိလာရတယ္။ တစ္ျခား ဘာသာစကားေတြ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္က ခ်ည္း ေျပာရတာ
မဟုတ္ဘူး။ လက္ေကာ ေျခေထာက္ ေကာ ေခါင္းေကာ လႈပ္လို ့ ရတာ နဲ ့ သူ ့ေနရာနဲ ့
သူ အံ၀င္ ဂြင္က်ေအာင္ ေျပာလို ့ ရတယ္။

ဟုိတစ္ခ်ိန္က ေတာင္ျမိဳ ့ ေနခဲ့စဥ္က ေပါ့။ နိုင္ငံျခားသား ေတြ ေက်ာင္းထဲ လာတဲ့ အခါ
တစ္ခါ တစ္ခါ နိုင္ငံျခားသား ေတြ အေပါ့ အေလး ကိစၥ အခက္ေတြ ့တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းထဲ သံဃာေတြကလည္း ခုေလာက္ အဂၤလိပ္စာက လည္း
ေခတ္မစားေသး၊ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေတာ့ သင္ေနၾကပါပီ။ ယခုေလာက္မေပါမ်ားေသး။ က်ြမ္းက်ြမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ဆိုတ္သူက နဲေသးတာကိုး။အဲ-ဒကာမၾကီး
တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ က အေပါ့အေလး ကိစၥသြားဖို ့ သန့္ စင္အိမ္ကို ေမးတာေပါ့။
အနီးနား ရွိတာက ကိုရင္ေတြ၊ ဥဴးဇင္းေလးေတြ ဘာေျပာတာလဲမသိဘူးေပါ့။
ဒကာမၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး ဂိုးခ်င္ေနျပီ။ သူ ့၀မ္းတြင္းက ဧည့္သည္ ပို ့ ခ်င္ေနျပီ။

ေနာက္၀စီ၀ိညတ္နဲ ့ ေျပာ မရတဲ့ အဆံုး ၊ ကာယ၀ိညတ္နဲ ့ စကတ္ကို မ-ျပ လိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ထိုင္တဲ့ အမူရာ လုပ္ျပန္တယ္။ အနီးနားရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ က
ေအာ..... ေဟာ ဟိုမွာလို ့ ျပလိုက္ေတာ့တယ္။( အိုး ဟိုး ဟိုး.... ရွင္းသြားပါေရာလား)။

ဒါကိုပဲ ၾကည့္။ ကိုယ္တစ္ခုလံုးက သူမ်ားကို နားလည္ေအာင္ လုပ္သြားတာပဲ။
ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းရမ္း ျခင္းနဲ ့လည္း သူဘာေျပာတယ္ဆိုတာ သိနိုင္တယ္။
ေခါင္းရမ္းရင္ နားမလည္ဘူး။ မလုပ္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။ ညိတ္တာနဲ ့ နားလည္တယ္။
ဟုတ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ေျပာထားခ်င္တယ္။ ေခါင္းညိတ္
ေခါင္းရမ္းတာက လည္း တစ္သမတ္တည္း ဒီလို မွတ္လို မရဘူးေနာ။

သီရိလကၤာမွာ ေနခဲ့စဥ္ကေပါ့။ သီရိလကၤာ ေခါင္းညိတ္တာ ရွားရွားပါးပါးေတြ ့
ခဲ့တယ္။ သူတို ့ ဟုတ္တယ္၊ လုပ္မယ္၊ စားမယ္ ဆိုရင္လည္း ေခါင္းက ရမး္တယ္။
မဟုတ္ဘူး၊မလုပ္ဘူး၊ မစားဘူး- ဆိုလည္း ေခါင္းက ရမ္းတယ္။ ေခါင္းညိတ္တဲ့
အမူရာ ေပ်ာက္ေနတယ္။

ေခါင္းရမ္းခ်င္းေတာ့ မတူဘူး။ ေခါင္းသက္သက္ရမ္းတာနဲ ့၊ေမးေလးနဲ ့ ေခါင္းရမ္းတာ
ခြဲသိရတာေပါ့။ တက္စီကား အားလားဗ်ိဳ ့- ေမးေလးလႈပ္ျပီး ေျပာတယ္ဆိုရင္
အဆင္ေျပတယ္ ။ ပစ္ပစ္ခါခါၾကီး ရမ္းရင္ေတာ့ မအားဘူးေပါ့။

အဲဒီလို သိထားတဲ့ကိုယ္။ ဘုရား ဖူးသြားခိုက္၊ ေရာက္လာတဲ့ သံဃာအသစ္ေတြ
အတူတူ သြားခဲ့ၾကတာ။ ကိုယ္က သီရိလကၤာ စကားကို သြားသြားလာလာ
ေလးေတာ့ တတ္တယ္။ ေကြ ့မယ္၊ ေရွ ့တည့္တည့္ေမာင္းေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ ့
ကားဒရိုင္ဘာေဘးကေန ျပီး ေနာက္က သံဃာက ေပါက္ေတာလို ့ ေျပာေပးစမ္းပါ
ဆိုရင္လည္း ကားရပ္ဖို ့ ေျပာလိုက္။ ေရဆာတယ္ ေရ၀ယ္မလို ့ ရပ္ခိုင္းပါဦးဆိုရင္
ေျပာလိုက္နဲ ့။ ဘယ္အခ်ိန္ ဒရိုင္ဘာက အတတ္ေကာင္း တက္သြားတယ္ မသိဘူး။

ေဟ့ ဟိုနားက် ရပ္မယ္ေနာ။ သံဃာေတြ ေရဆာလို ့ ေရး၀ယ္မယ္ေပါ့။ ဒရိုင္ဘာက
ပါးစပ္က မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္လို ့ ၀မ္းဒါဖူးလ္ ျဖစ္သြားတယ္။ သံဃာေတြလည္း
တ၀ါး၀ါးေပါ့။ ဘယ္သူသင္ေပးတာလဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္က ကိုယ္ေတာ္တဲ့။
ကဲ ဒါပဲဗ်ာ။ ဒရိုင္ဘာေျပာတာ နားလည္သြားျပီ။

စကားမေျပာတတ္ပဲ အမူရာနဲ ့ လႈပ္ရွားသြားတဲ့ ကိုရီယား ဇာတ္ကားလိုေပါ့။
ဒီမွာလည္းေတြ ့တယ္။ အျပင္မွာလည္း ေတြ ့ဘူးပါတယ္။ အား အား အား...
အမ္း အမ္း အမ္း... ဆိုျပီး အမူရာနဲ ့သာ ေျပာသြားတာ။ နားေထာင္တဲ့သူ
နားလည္ေအာင္ ထိ ေျပာသြားနိုင္တာပဲ။ ေရႊအ- ဆိုတာေလ။ တို ့ေရႊတို ့က
အ-တာေတာင္ ေရႊအ - ပါတဲ့ ဗ်ား။

ေနာက္တစ္ခုက လူမ်ိဳးတိုင္းလိုလို ကိုယ့္ဘာသာ စကားကို ေျပာတတ္တယ္ဆုိရင္ သေဘာက်တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေလးေပါ့။ ရွမ္းကိုရင္ေလး ကရင္ကိုရင္ေလး ျမန္မာ
စကား မပီကလား ပီကလား၊ ယူေဆ့ဂ်္ ေတြကာ မွား။ ထမင္းစားတာကို မွတ္ထားျပီး။
ေရကိုလည္း စားမယ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။

ကိစၥမရွိဘူး။ ျမန္မာက နားေထာင္ရင္ ေရမစားမွန္း။ ေရေသာက္တယ္ လို ့ သိတယ္။
အဲလို မွားတာကိုပဲ။ ၀ဲတဲတဲ ေျပာတာကို ခ်စ္စရာ လို ့ ျမင္တတ္တယ္။ အဲ ကိုရင္ေလး ျမန္မာစကားတတ္တယ္တဲ့။ မွားတာမွန္တာကို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ
စကားကို သူေျပာတာကိုး။

အဲလိုဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္မိရဲ ့။ ကိုယ္ကလည္း သီရိလကၤာ ေရာက္ေတာ့
သီရိလကၤာစကား သြားသြားလာလာ ရေအာင္။ ေစ်း၀ယ္တတ္၊ ေစ်းဆစ္တတ္ေအာင္
က သင္ခဲ့ေသးတယ္။ ခု ဒီေရာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္စကားတဲ့။ ေစ်း၀ယ္ ေစ်းဆစ္၊ ဖို ့သာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တကယ့္ကို ေလ့လာမွ ျဖစ္ေတာ့မွာ ဆိုျပီး
ေလ့လာေနရတယ္။

ခု နားလည္ သြားတာက ဘာသာစကားက ဘယ္ဘာသာ ကိုပဲ သင္သင္၊ သင္တဲ့ဘာသာကေတာ့ အသံုး၀င္မယ္ လို ့ ယူဆပါတယ္။ အသံုးခ်မယ့္ေနရာကို
ေရြးျပီးေတာ့လည္း ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ေလး သင္ယူသင့္တယ္။ ကိုယ္လို မတတ္ တေခါက္
သီရိလကၤာ စကားေလးက ဒရိုင္ဘာေဘး ေနခြင့္ရျပီး ေနရာညြန္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဂ်ာမဏီမွာ ရွိတဲ့ သီရိလကၤာေတြကလည္း သူတို ့လာျပီး
ဆြမ္းကပ္တဲ့ အခါ တစ္လံုးစနွစ္လံုးစ ေျပာတတ္တ့ဲ သူတို ့ စကားေလးကို ဒီ ဟာမူးသရူး
-က သီရိလကၤာေနခဲ့တာ။ သီရိလကၤာစကားလည္း တတ္တယ္တဲ့။ ( ဟာမူးသရူး=
ဘုန္းၾကီး)။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မတတ္မွန္းသိထားေတာ့ ေနရတာ ခက္ၾကပ္ၾကပ္။

ခု တစ္ဆင့္တိုးျပီး နႈတ္ဆက္စကား အတိုထြာ ထိုင္းစကားက သင္ထားရေသး။ တမဂၤလာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကလပ္စ္မိတ္ အားလံုးက ထိုင္း ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူေတြ။ သင္တန္းဆရာမက ထိုင္း ဆိုေတာ့။ ဂ်ာမန္လိုရွင္းလိုက္။ ထုိင္းလို
ရွင္းလိုက္။ထိုင္းလို ရွင္းရွင္း ျပတာ မ်ားေတာ့။ ဘယ္ဟာက ဘာဆိုလိုတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။ တစ္လံုးစ နွစ္လံုးစ လည္း သိလာတယ္။ သိလာတဲ့ စကား
ေလးေတြကို သူ တို ့ ျပန္ေျပာျပရင္ သူတို ့တစ္ေတြက ျပဳံးလို ့၊ ေပ်ာ္လို ့။ သူတို ့ကလည္း
ကုိယ့္ကို ေခၚတာက လံုဖိ တဲ့။ အဟဲ- ပရိုးေနာင္း သံုးတာပါ။ (လံုဖိ-ဥဴးဇင္း)။

သူ ့တို ့ ဖာစာ နဲ ့ ေျပာတာ။ သူ ့တို ့ဖာစာ က ျမန္မာလို ဘာသာ၊ ပါဠိလို ဘာသာ
ျဖစ္တယ္။ (ထိုင္းဘာသာ=ဖာစာ ထိုင္း) လို ့ ေျပာတယ္။ သူ ့တို ့အသံထြက္က
အသံမျပင္းဘူး ဗုေဒၶါ-ကို ဖုတ္ေထာ-တဲ့။

သာသနာျပဳဆိုတဲ့ စာတမ္းေအာက္မွာ ေနျပီ ဆိုရင္ ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ သက္သက္
ကိုဘဲ သင္ရံုမဟုတ္ဘဲ အျခားဘာသာ စကားလည္း ေလ့လာသင့္ပါတယ္။

ခု ကိုယ္နဲ ့ အတူေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးနွစ္ပါးက တစ္ပါးက ထိုင္းစကားကို ပိုင္ပိုင္
္နိုင္နိုင္ေျပာတတ္သလို၊ တစ္ပါးက တရုတ္နဲ ့ ဂ်ပန္ကို ပိုင္ပိုင္နိုင္ ေျပာတတ္တယ္။
အဂၤလိပ္စကားကို စကားထဲ ထည့္ေျပာမေနနဲ ။့အဂၤလိပ္စကား က သူတို ့မိခင္စကား
လိုေျပာေနက် ဆိုေနက်တာကိုး။

အဂၤလိပ္ကို ဘာသာစကား တစ္ခု တက္တယ္လို ့ ေျပာစရာ မလိုဘူး ရယ္လို ့
ဆရာဘုန္းၾကီး တစ္ပါးက ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ သိပ္မွန္ပါတယ္ ။

ဆိုေတာ့၊ ထိုင္းဒကာ ဒကာမေတြ လာရင္ ဂ်ာမန္လို တက္ေပမယ့္ ထိုင္းလို
ေျပာလို ့ရတဲ့ ဘုန္းၾကီးကို ပို ေျပာခ်င္မယ္လို ့ ယူဆပါတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာတာ
အျမင္ပါ။ ေက်ာင္းလာၾကတာကလည္း လူမ်ိဳးက စံုတယ္။ တရုတ္နဲ ့ ဂ်ပန္က
တစ္ပါး တာ၀န္ယူေပါ့။

ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေျပာတတ္တာက ေရႊစကားသာ။
ေရႊလာမွ အသံုးခ်ျဖစ္ရမွာပါ ဂလား။ေတာ္ေသးရဲ ့ အဂၤလိပ္လိုေလး နည္းနည္းပါးပါး
တတ္သမို ့ ေဟာလို ့ ေျပာလို ့ ျဖစ္ေနတာ။သင္လို ့ ျပဳလို ့ ျဖစ္ေနတာ။

ခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားျပီ။
ဘာသာစကား တတ္ေျမာက္လ်င္ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ကူညီနိုင္မယ္။
ပညာေရး ၊စီးပြါးေရး ၊လူမႈေရး လုပ္နိုင္မယ္။
ဘာသာစကား ကလည္း တရားျဖန္ ့ေ၀ေပးတဲ့ ေနရာမွာ အသံုး၀င္ပါ့လား...။
ကဲ အားလံုး - ေပါက္ရင္၊ လႈပ္ရွားၾကပါစို ့....။

ျမတ္ေရာင္နီ
(၁၆၊၀၁၊၂၀၁၀)