အေတြ ့ၾကံဳေလးမ်ား
အပိုင္း(က)
အပိုင္း(က)
အေတြ ့ၾကံဳဟာ စာထဲကလိုခ်ည္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အေတြ ့ၾကံဳက စကားေျပာ တယ္- တဲ့။ ဟုတ္ေလာက္ရဲ ့။ ျပီးေတာ့ အသက္ၾကီး တစ္နည္းသာ တဲ့။ အဲဒါေတာ့ အျပည့္၀ လက္ခံ လို ့ မျဖစ္ဘူး။ အသက္ၾကီးျပီး အခ်ိန္မစီး ဆိုတဲ့ စကားက ရွိေသးတာကုိး။
သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ ေမးပါမ်ား စကားရ- တဲ့။ ထည့္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ အသစ္ အေနနဲ ့- ေျပာပါမ်ား စကားေပါက္ လို ့။ ကိုယ့္စကားကို ကုိယ့္ဖာသာ ေထာက္ခံရရင္ ဟုတ္၏။ စာေတြ ဘယ္ ေလာက္တတ္တတ္၊ မေျပာပါေနလို ့ကေတာ့ စကားက တြန္ ့ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ရယ္။
ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ ေျပာပါမ်ားလ်င္ေတာ့ စကားက ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ ရွိလာပါတယ္။ မွားရင္လည္း အမွန္ သိသူက ျပင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အမွန္ကို မွတ္ထားပါ။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီ အမွန္တိုင္းေျပာပါ။
ျမန္မာ ဆိုရိုးစကား အရွိသား၊ စာမတတ္ လမ္းထြက္ ဖတ္ တဲ့။ စာအဆို ရွိေသာ္ျငား စာသင္ ခန္းထဲမွာပင္ စာဖတ္ရမွာ ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ရွိၾကတတ္ေသးတယ္။ သင္တန္း တက္ရင္း သင္တန္းက အေတြ ့ၾကံဳေတြ ရလာတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။
သင္တန္းေပါင္းလည္း မ်ားလွျပီ။ ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္သင္တန္း၊ သီရိလကၤာ အဂၤလိပ္သင္တန္း၊ သီရိလကၤာဆရာ ၊ အဂၤလန္ဆရာ ေတြ နဲ ့၊ ဆင္ဟာလ ဘာသာ သင္တန္း နဲ ့ စံုသြားတယ္။
ခု လက္ရွိ တက္ဆဲ သင္တန္း အေတြ ့ၾကံဳကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံ ထိုင္းသင္တန္းမွာ ဂ်ာမန္ ဘာသာ သင္ယူေနတာပါ။ သင္ယူခါစကေတာ့ ထိုင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသာ သင္ပါတယ္။ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ဆိုတာလည္း အားလံုး ထိုင္းေတြေပါ့။ သင္တန္းသားက တစ္ေယာက္ သာ၊ က်န္တာက သင္တန္းသူေတြခ်ည္းပါ။
အဲဒီထဲမွာ ေရႊကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးသာ ျမန္မာ ျဖစ္ေလတယ္။ ရွင္းျပတာက ထိုင္းလို ရွင္းလိုက္၊ ဂ်ာမန္လို ရွင္းျပလိုက္ေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ နားလည္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားရတယ္။ လံုး၀ နားမလည္ ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဆို ဘာေျပာတာလဲေပါ့ ေမးရတယ္။
တစ္ခါတရံမွာေတာ့ ကိုယ္လံုး၀မသင္ဘူးတဲ့ ထုိင္းစကားနဲ ့ ရွင္းျပတာေတာင္ နားလည္သြား သလိုလိုပဲ၊ အမူရာ ၾကည့္ျပီးေတာ့။ ၾကာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတာ။ ထိုင္းစကား ေျပာတတ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳတစ္မ်ိဳး။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ခဏ အားလပ္ခ်ိန္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို ့နဲ ့ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ေတာ့ ဂ်ာမန္လိုပဲ ေျပာတာ၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတာက မဆိုစေလာက္ပဲ။ ဒါလည္း သူတို ့ ေျပာတာ လည္း ကိုယ္နားလည္၊ ကိုယ္ ေျပာတာလည္း သူတို ့နားလည္ ၾကတာေတာ့ ရွိသားပဲ။
တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို ့လည္း အပီျပင္ မေျပာတတ္သလို ကိုယ္လည္း တကယ့္ကို မတတ္ ေသးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုတဲ့ အေၾကာင္းရာေတာ့ သိေနၾကတာပဲ။ ေျပာပါမ်ား စကားေပါက္တဲ့ - အေတြ ့ၾကံဳေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ စိတ္ခ်င္း သိသလိုလိုေပါ့၊ ေရႊအ နဲ ့ေတာင္ စကား ေျပာျဖစ္ ေသးတာပဲ။ လူေကာင္း အခ်င္းခ်င္း ဆိုေတာ့ ေျပာလို ့ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တစ္ဖံု။
ပထမ ( ၃ )လ ကုန္သြားတဲ့ အခါ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံသား ဂ်ာမန္ဆရာ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ကိုယ္ကေတာ့ သေဘာ သိပ္ၾကတာေပါ့၊ ဂ်ာမန္ဘာသာ သင္တာ ဂ်ာမန္ဆရာ ဆိုေတာ့ ကြက္တိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္း သင္တန္းသူေလးမ်ားက အား ၀ူး.... (ထိုင္းလို)မိုက္ေခါက္ ၾကိဳင္- တဲ့။ နားမလည္ဘူး လံုဖိ တဲ့။ လံုဖိ ကား ကိုယ့္ကိုေခၚတာပါ။ လံုဖိ ေရာ နားလည္သလားတဲ့။ မဆိုးပါဘူးလို ့။
သူတို ့က ထိုင္း လုိ ရွင္းတာ နားေထာင္ေနၾက ဆိုေတာ့ ဟုတ္မွွွာေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္မဆိုးပါဘူး ေလာက္နဲ ့ ရပ္ထားခဲ့ရတယ္။ ဒဲ့ထိုးၾကီး ဂ်ာမန္ဘာသာသင္တာ ဂ်ာမန္ဆရာက ပိုေကာင္းတာေပါ့ လို ့ ေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္ၾကိဳက္ ေလာက္ပါ့မလဲ။ စကားဆင္ျခင္ဖို ့အတြက္ ဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တစ္ခန္း။
တစ္ခါတစ္ခါ ဂ်ာမန္ဆရာက စာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ျပီး သင္ေပးပါတယ္။ သူလည္း သူ ့အေတြ ့ၾကံဳရ ေပါ့။ ဥပမာ သင္တန္းသားကို အမူယာ သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းတယ္၊ သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းတဲ့သူကို စကား မေျပာခိုင္းပဲ သရုပ္ေပၚေအာင္ လုပ္ခိုင္းတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ဒါက ဘာပဲ ၊ ညာပဲ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္၊ စကားေျပာတတ္ကာစ ကေလး ေျပာသလို ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာကေတာ့ ဂ်ာမန္လို ေျပာထြက္ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာပါပဲ။ အဲဒီ ေလ့က်င့္နည္းက ေကာင္းတဲ့ အေတြ ့ၾကံဳတစ္သြင္။
အဲဒီေန ့က ထူးထူးဆန္းဆန္းေပါ့၊ ကိုယ့္နိုင္ငံ သူ ့နိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ မတူဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာက ေျပာပါတဲ့။ အစဆံုး ေျပာတာက ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္သလဲေပါ့။ သင္တန္းသူ တစ္ဦး ကို ေမးပါေလေရာ။
ဆ၀ါဒိခ။ (ခရပ္) ဆိုျပီး လက္အုပ္ခ်ီျပပါတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား က ဆ၀ါဒီးခရပ္ -တဲ့။ ဆက္လက္ျပီး အဲဒီ သင္တန္းသူက လက္အုပ္ခ်ီတာနဲ ့ ပါတ္သက္ျပီး ရွင္းျပတယ္။ လက္အုပ္က ရင္ဘတ္ မွာ ထားရင္ အခ်င္းခ်င္း ၊ ပါးစပ္ေနရာမွာ လက္အုပ္ထားရင္ ဆရာ ၊ ႏွာေခါင္းမွာ လက္အုပ္က ထားရင္ မိဘ ဘိုးဘြား ၊ ဘုရား နဲ ့ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ နဖူးမွာ တင္ထား တာျဖစ္တယ္။ သူက အဂၤလိပ္လို ေျပာေတာ့ ကိုယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားလည္း လက္အုပ္ အေတြ ့ၾကံဳ တစ္သင္း။
ကိုယ့္ဘက္ ဆရာက လွည့္လာျပီး ျမန္မာလည္း အဲ...လိုပဲလားတဲ့ ။ လက္အုပ္ခ်ီတာနဲ ့ပါတ္သက္ လုိ ့ဆရာကေမးတယ္။ အဲ ...ဂြေတာ့ က်ျပီ။ အမွန္တိုင္းပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ တာ ေတြေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီတာ ရွား တယ္။ ၾကီးသူကိုေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီတယ္။ ရတနာသံုးပါး မိဘ ဆရာသမား ကိုေတာ့ နဖူးေပၚ လက္တင္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီတယ္ ၊ ရွိခိုးတယ္။ သာမန္ကေတာ့ မဂၤလာ - ေလာက္ပဲ ႏႈတ္ ဆက္ပါတယ္။ ေျပာေကာင္း နားေထာင္ေကာင္းအာင္သာ ေျပာလိုက္တာ အရပ္ ကတို ့ေရ။
ေနာက္ထပ္ ေျပာၾကတာကလည္း ဟိုတယ္တို ့၊ ေမာ္တယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးမ်ား နဲ ့ ေလယာဥ္ေမာင္မယ္ေတြေတာ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုေလးေတြ ႏႈတ္ဆက္တာ။ ျပီးေတာ့ အဆိုေတာ္မ်ားလည္း မဂၤလာပါ( အသံျမင့္ျမင့္နဲ ့) ေျပာတာ ဆိုတာ.ရွိၾကေလတယ္။
နိုင္ငံတိုင္း ဂြတ္ေမာနင္း ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂုတင္ ထတ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆ၀ါဒီခ ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိစကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကတယ္။ စာေတြထဲမွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ၊ မဂၤလာ ေန့လည္ခင္းပါ၊ မဂၤလာညေနခင္းပါ -ေတြ ေပါ့။ စာထဲကစာ လက္ေတြ ့မဟုတ္ေလေတာ့ လက္ေတြ ့မ်ားက ပိုအရသာရွိတာကို သေဘာ ေပါက္တာ ကလည္း အေတြ ့ၾကံဳကလည္း တစ္ပါး။
ဆရာ့ ဥပမာက ဒီလိုပါ။ သင္တန္းသူ တစ္ဦးကို ေခၚလိုက္တယ္။ ခဏလာပါ။ နမူနာ ျပမယ္ေပါ့။ ဟလို၊ ဂုတင္ထ။ ဇီယားဗို ့စ္။ဂရို ့စ္ ေဂါ့ဒ္ စသျဖင့္ ေဒသအလိုက္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားေတြ ေျပာျပီး၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ျပတယ္။ ဒါ့ထက္ ရွင္းေအာင္ ျပသြားတာက ျပြစ္... ျပြစ္... ဆိုျပီး ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ပါးခ်င္းယွက္ျပီး အနမ္းေလး လုပ္ျပတယ္။ ျပီးမွ ဥပမာ ေျပာျပတာေနာ္တဲ့။ ဥပမာ အေပးခံရတဲ့ သင္တန္းသူက ရပါတယ္၊ ကိစၥမရွိ ပါဘူးေပါ့။ ျပီးသြားျပီထင္ လို ့ ျပန္ျပီးထိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ထပ္လာပါဦး၊ တစ္ခ်ိဳ ့က ဒီလိုတဲ့ ။ ဥပမာ ျပမလို ့ေနာ္ တဲ့။ လက္ဖမိုးေလးကို ျပြစ္ ျပြစ္(အသံပါ ပါတယ္) ။ အဲလိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈပါတဲ့ဗ်ား။ ဒါကလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တမံု ့။
ဒါက ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ အတိုင္း သူ ့ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ေတြကို ေျပာျပတာပါ။ ကိုယ့္နိုင္ငံယဥ္ေက်းျပီး သူ ့နိုင္ငံ ရိုင္းျပတာေတြ ေျပာၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။
သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ ေမးပါမ်ား စကားရ- တဲ့။ ထည့္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ အသစ္ အေနနဲ ့- ေျပာပါမ်ား စကားေပါက္ လို ့။ ကိုယ့္စကားကို ကုိယ့္ဖာသာ ေထာက္ခံရရင္ ဟုတ္၏။ စာေတြ ဘယ္ ေလာက္တတ္တတ္၊ မေျပာပါေနလို ့ကေတာ့ စကားက တြန္ ့ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ရယ္။
ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ ေျပာပါမ်ားလ်င္ေတာ့ စကားက ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ ရွိလာပါတယ္။ မွားရင္လည္း အမွန္ သိသူက ျပင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အမွန္ကို မွတ္ထားပါ။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီ အမွန္တိုင္းေျပာပါ။
ျမန္မာ ဆိုရိုးစကား အရွိသား၊ စာမတတ္ လမ္းထြက္ ဖတ္ တဲ့။ စာအဆို ရွိေသာ္ျငား စာသင္ ခန္းထဲမွာပင္ စာဖတ္ရမွာ ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ရွိၾကတတ္ေသးတယ္။ သင္တန္း တက္ရင္း သင္တန္းက အေတြ ့ၾကံဳေတြ ရလာတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။
သင္တန္းေပါင္းလည္း မ်ားလွျပီ။ ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္သင္တန္း၊ သီရိလကၤာ အဂၤလိပ္သင္တန္း၊ သီရိလကၤာဆရာ ၊ အဂၤလန္ဆရာ ေတြ နဲ ့၊ ဆင္ဟာလ ဘာသာ သင္တန္း နဲ ့ စံုသြားတယ္။
ခု လက္ရွိ တက္ဆဲ သင္တန္း အေတြ ့ၾကံဳကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံ ထိုင္းသင္တန္းမွာ ဂ်ာမန္ ဘာသာ သင္ယူေနတာပါ။ သင္ယူခါစကေတာ့ ထိုင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသာ သင္ပါတယ္။ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ဆိုတာလည္း အားလံုး ထိုင္းေတြေပါ့။ သင္တန္းသားက တစ္ေယာက္ သာ၊ က်န္တာက သင္တန္းသူေတြခ်ည္းပါ။
အဲဒီထဲမွာ ေရႊကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးသာ ျမန္မာ ျဖစ္ေလတယ္။ ရွင္းျပတာက ထိုင္းလို ရွင္းလိုက္၊ ဂ်ာမန္လို ရွင္းျပလိုက္ေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ နားလည္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားရတယ္။ လံုး၀ နားမလည္ ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဆို ဘာေျပာတာလဲေပါ့ ေမးရတယ္။
တစ္ခါတရံမွာေတာ့ ကိုယ္လံုး၀မသင္ဘူးတဲ့ ထုိင္းစကားနဲ ့ ရွင္းျပတာေတာင္ နားလည္သြား သလိုလိုပဲ၊ အမူရာ ၾကည့္ျပီးေတာ့။ ၾကာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတာ။ ထိုင္းစကား ေျပာတတ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳတစ္မ်ိဳး။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ခဏ အားလပ္ခ်ိန္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို ့နဲ ့ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ေတာ့ ဂ်ာမန္လိုပဲ ေျပာတာ၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတာက မဆိုစေလာက္ပဲ။ ဒါလည္း သူတို ့ ေျပာတာ လည္း ကိုယ္နားလည္၊ ကိုယ္ ေျပာတာလည္း သူတို ့နားလည္ ၾကတာေတာ့ ရွိသားပဲ။
တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို ့လည္း အပီျပင္ မေျပာတတ္သလို ကိုယ္လည္း တကယ့္ကို မတတ္ ေသးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုတဲ့ အေၾကာင္းရာေတာ့ သိေနၾကတာပဲ။ ေျပာပါမ်ား စကားေပါက္တဲ့ - အေတြ ့ၾကံဳေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ စိတ္ခ်င္း သိသလိုလိုေပါ့၊ ေရႊအ နဲ ့ေတာင္ စကား ေျပာျဖစ္ ေသးတာပဲ။ လူေကာင္း အခ်င္းခ်င္း ဆိုေတာ့ ေျပာလို ့ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တစ္ဖံု။
ပထမ ( ၃ )လ ကုန္သြားတဲ့ အခါ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံသား ဂ်ာမန္ဆရာ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ကိုယ္ကေတာ့ သေဘာ သိပ္ၾကတာေပါ့၊ ဂ်ာမန္ဘာသာ သင္တာ ဂ်ာမန္ဆရာ ဆိုေတာ့ ကြက္တိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္း သင္တန္းသူေလးမ်ားက အား ၀ူး.... (ထိုင္းလို)မိုက္ေခါက္ ၾကိဳင္- တဲ့။ နားမလည္ဘူး လံုဖိ တဲ့။ လံုဖိ ကား ကိုယ့္ကိုေခၚတာပါ။ လံုဖိ ေရာ နားလည္သလားတဲ့။ မဆိုးပါဘူးလို ့။
သူတို ့က ထိုင္း လုိ ရွင္းတာ နားေထာင္ေနၾက ဆိုေတာ့ ဟုတ္မွွွာေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္မဆိုးပါဘူး ေလာက္နဲ ့ ရပ္ထားခဲ့ရတယ္။ ဒဲ့ထိုးၾကီး ဂ်ာမန္ဘာသာသင္တာ ဂ်ာမန္ဆရာက ပိုေကာင္းတာေပါ့ လို ့ ေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္ၾကိဳက္ ေလာက္ပါ့မလဲ။ စကားဆင္ျခင္ဖို ့အတြက္ ဒါလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တစ္ခန္း။
တစ္ခါတစ္ခါ ဂ်ာမန္ဆရာက စာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ျပီး သင္ေပးပါတယ္။ သူလည္း သူ ့အေတြ ့ၾကံဳရ ေပါ့။ ဥပမာ သင္တန္းသားကို အမူယာ သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းတယ္၊ သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းတဲ့သူကို စကား မေျပာခိုင္းပဲ သရုပ္ေပၚေအာင္ လုပ္ခိုင္းတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ဒါက ဘာပဲ ၊ ညာပဲ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္၊ စကားေျပာတတ္ကာစ ကေလး ေျပာသလို ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာကေတာ့ ဂ်ာမန္လို ေျပာထြက္ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာပါပဲ။ အဲဒီ ေလ့က်င့္နည္းက ေကာင္းတဲ့ အေတြ ့ၾကံဳတစ္သြင္။
တစ္ေန ့မွာေတာ့ what ist höflich? what ist unhöflch? ဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ လိုက္ပါ တယ္။ကိုယ္လည္း ဘာလဲ လို ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာျပပါလို ့ ေျပာေတာ့ polite and impolite . ယဥ္ေက်း တာနဲ ့ ရိုင္းျပတာ- တဲ့။
အဲဒီေန ့က ထူးထူးဆန္းဆန္းေပါ့၊ ကိုယ့္နိုင္ငံ သူ ့နိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ မတူဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာက ေျပာပါတဲ့။ အစဆံုး ေျပာတာက ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္သလဲေပါ့။ သင္တန္းသူ တစ္ဦး ကို ေမးပါေလေရာ။
ဆ၀ါဒိခ။ (ခရပ္) ဆိုျပီး လက္အုပ္ခ်ီျပပါတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား က ဆ၀ါဒီးခရပ္ -တဲ့။ ဆက္လက္ျပီး အဲဒီ သင္တန္းသူက လက္အုပ္ခ်ီတာနဲ ့ ပါတ္သက္ျပီး ရွင္းျပတယ္။ လက္အုပ္က ရင္ဘတ္ မွာ ထားရင္ အခ်င္းခ်င္း ၊ ပါးစပ္ေနရာမွာ လက္အုပ္ထားရင္ ဆရာ ၊ ႏွာေခါင္းမွာ လက္အုပ္က ထားရင္ မိဘ ဘိုးဘြား ၊ ဘုရား နဲ ့ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ နဖူးမွာ တင္ထား တာျဖစ္တယ္။ သူက အဂၤလိပ္လို ေျပာေတာ့ ကိုယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားလည္း လက္အုပ္ အေတြ ့ၾကံဳ တစ္သင္း။
ကိုယ့္ဘက္ ဆရာက လွည့္လာျပီး ျမန္မာလည္း အဲ...လိုပဲလားတဲ့ ။ လက္အုပ္ခ်ီတာနဲ ့ပါတ္သက္ လုိ ့ဆရာကေမးတယ္။ အဲ ...ဂြေတာ့ က်ျပီ။ အမွန္တိုင္းပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ တာ ေတြေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီတာ ရွား တယ္။ ၾကီးသူကိုေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီတယ္။ ရတနာသံုးပါး မိဘ ဆရာသမား ကိုေတာ့ နဖူးေပၚ လက္တင္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီတယ္ ၊ ရွိခိုးတယ္။ သာမန္ကေတာ့ မဂၤလာ - ေလာက္ပဲ ႏႈတ္ ဆက္ပါတယ္။ ေျပာေကာင္း နားေထာင္ေကာင္းအာင္သာ ေျပာလိုက္တာ အရပ္ ကတို ့ေရ။
တကယ္တမ္း ကိုယ့္ျမန္မာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မဂၤလာလို့ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပါဘူး။ ရာခိုင္နႈန္းနဲ ့တြက္ၾကည့္ရင္ေပါ့။ ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေမာ္နီတာက အားလံုး..မတ္တပ္ရပ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသား အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ၾကတယ္။ျပီးေတာ့ မဂၤလာပါ ဆရာၾကီး၊ မဂၤလာပါ ဆရာမ။
ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း မဂၤလာပါ တပည့္တို ့။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ မဂၤလာပါ ကိုယ့္လူ။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတာ မေတြ ့ဖူးသေလာက္ ခပ္ရွားရွား။ ကိုယ္မေတြ့ဘူးတာ ေျပာတာပါ။ (ခုကိုယ္ကေတာ့ မဂၤလာပါ လို ့ တစ္ခ်ိဳ ့က ဂ်ီေထာ့မွာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးထဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေတြ ့ရင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဒီစကားေလးကိုလည္း က်ယ္ျပန့္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။)
ေနာက္ထပ္ ေျပာၾကတာကလည္း ဟိုတယ္တို ့၊ ေမာ္တယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးမ်ား နဲ ့ ေလယာဥ္ေမာင္မယ္ေတြေတာ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုေလးေတြ ႏႈတ္ဆက္တာ။ ျပီးေတာ့ အဆိုေတာ္မ်ားလည္း မဂၤလာပါ( အသံျမင့္ျမင့္နဲ ့) ေျပာတာ ဆိုတာ.ရွိၾကေလတယ္။
နိုင္ငံတိုင္း ဂြတ္ေမာနင္း ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂုတင္ ထတ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆ၀ါဒီခ ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိစကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကတယ္။ စာေတြထဲမွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ၊ မဂၤလာ ေန့လည္ခင္းပါ၊ မဂၤလာညေနခင္းပါ -ေတြ ေပါ့။ စာထဲကစာ လက္ေတြ ့မဟုတ္ေလေတာ့ လက္ေတြ ့မ်ားက ပိုအရသာရွိတာကို သေဘာ ေပါက္တာ ကလည္း အေတြ ့ၾကံဳကလည္း တစ္ပါး။
အင္း...ဂ်ာမန္ ဆရာတို ့ ယဥ္ေက်းမႈကေတာ့ ေတြ ့ရင္ ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္တယ္ ဆိုတာ ဆရာ နမူနာျပေတာ့ အေတာ္ ရွင္းသြားတယ္။ ျမင္လြယ္တယ္၊ အရွင္းျပ ေတာ္ေတာ္ လည္းေကာင္း တယ္-လို ့ ေျပာရေလမလား၊ (ဥပမာဆိုတာ သိလြယ္ ျမင္လြယ္ေအာင္ ျပရတာ မဟုတ္ပါလား။)
ဆရာ့ ဥပမာက ဒီလိုပါ။ သင္တန္းသူ တစ္ဦးကို ေခၚလိုက္တယ္။ ခဏလာပါ။ နမူနာ ျပမယ္ေပါ့။ ဟလို၊ ဂုတင္ထ။ ဇီယားဗို ့စ္။ဂရို ့စ္ ေဂါ့ဒ္ စသျဖင့္ ေဒသအလိုက္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားေတြ ေျပာျပီး၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ျပတယ္။ ဒါ့ထက္ ရွင္းေအာင္ ျပသြားတာက ျပြစ္... ျပြစ္... ဆိုျပီး ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ပါးခ်င္းယွက္ျပီး အနမ္းေလး လုပ္ျပတယ္။ ျပီးမွ ဥပမာ ေျပာျပတာေနာ္တဲ့။ ဥပမာ အေပးခံရတဲ့ သင္တန္းသူက ရပါတယ္၊ ကိစၥမရွိ ပါဘူးေပါ့။ ျပီးသြားျပီထင္ လို ့ ျပန္ျပီးထိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ထပ္လာပါဦး၊ တစ္ခ်ိဳ ့က ဒီလိုတဲ့ ။ ဥပမာ ျပမလို ့ေနာ္ တဲ့။ လက္ဖမိုးေလးကို ျပြစ္ ျပြစ္(အသံပါ ပါတယ္) ။ အဲလိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈပါတဲ့ဗ်ား။ ဒါကလည္း အေတြ ့ၾကံဳ တမံု ့။
ဒါက ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ အတိုင္း သူ ့ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ေတြကို ေျပာျပတာပါ။ ကိုယ့္နိုင္ငံယဥ္ေက်းျပီး သူ ့နိုင္ငံ ရိုင္းျပတာေတြ ေျပာၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။
ဆက္ေသးတာေပါ့။
အားေပး ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈၾကေလကုန္..
ျမတ္ေရာင္နီ
(၁၄၊၀၃၊၂၀၁၀)
အားေပး ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈၾကေလကုန္..
ျမတ္ေရာင္နီ
(၁၄၊၀၃၊၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment